Σταυρν χαράξας Μωσς

νοίξω τστόμα μου

Πεποικιλμένη τθείδόξ

Χριστς γεννται δοξάσατε

σωσε λαόν

Βυθοῦ ἀνεκάλυψε

Στείβει θαλάσσης

Χέρσον βυσσοτόκον

ς ν περ

Τν Μωσως δν

Βοηθς κα σκεπαστς

Θαλσσης τὸ ἐρυθραον πλαγος

θειτατος προετπωσε

φθησαν, απηγατς βσσου

ναστσεως μρα

ΤΣωτρι Θε

Πντῳ ἐκλυψε Φαρα

Θείῳ καλυφθες

Χοροὶ Ἰσραήλ

 Αρχή

«Σταυρν χαράξας»

Τς ψώσεως τοΤιμίου Σταυρο

δα’.  Ἦχος πλ. δ'. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Σταυρν χαράξας Μωσς, ἐπ’ εθείας άβδῳ, τν ρυθρν διέτεμε, τῷ Ἰσραλ πεζεύσαντι· τν δὲ ἐπιστρεπτικς, Φαρατος ρμασι, κροτήσας νωσεν, ἐπ’ ερους διαγράψας, τὸ ἀήττητον πλον· διΧριστῷ ᾄσωμεν, τΘεῷ ἡμν, ὅτι δεδόξασται.

δγ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

άβδος ες τύπον, τομυστηρίου, παραλαμβάνεται· τβλαστγρ προκρίνει τν ερέα· τστειρευούσδπρην, Ἐκκλησίνν ξήνθησε, ξύλον Σταυροῦ, ες κράτος καστερέωμα.

δδ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Εσακήκοα Κύριε, τς οκονομίας Σου τμυστήριον, κατενόησα τὰ ἔργα Σου, καὶ ἐδόξασά Σου τν Θεότητα.

δε’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

τρισμακάριστον Ξύλον! ἐν ᾧ ἐτάθη Χριστός, ὁ Βασιλες καΚύριος· δι’ οπέπτωκεν ξύλῳ ἀπατήσας, τῷ ἐν σοδελεασθείς, Θετπροσπαγέντι σαρκί, τπαρέχοντι, τν ερήνην τας ψυχας μν.

δς’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Νοτίου θηρς ν σπλάγχνοις, παλάμας ωνς, σταυροειδς διεκπετάσας, τσωτήριον πάθος, προδιετύπου σαφς· θεν τριήμερος κδύς, τν περκόσμιον νάστασιν, ὑπεζωγράφησε, τοσαρκπροσπαγέντος ΧριστοτοΘεοῦ, κατριημέρῳ ἐγέρσει, τν κόσμον φωτίσαντος.

δζ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

κνοον πρόσταγμα τυράννου δυσσεβος, λαος κλόνησε, πνέον πειλς, καδυσφημίας θεοστυγος· μως Τρες Παδας, οκ δειμάτωσε, θυμς θηριώδης, οπρ βρόμιον· λλ’ ντηχοντι, δροσοβόλπνεύματι, πυρσυνόντες ψαλλον· Ὁ ὑπερύμνητος, τν πατέρων καὶ ἡμν, Θες ελογητς εἶ.

δη’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

Ελογετε Παδες, τς Τριάδος σάριθμοι, δημιουργν Πατέρα Θεόν· μνετε, τν συγκαταβάντα Λόγον, κατπρ ες δρόσον μεταποιήσαντα· καὶ ὑπερυψοτε, τπσι ζων παρέχον, Πνεμα πανάγιον ες τος αἰῶνας.

δθ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Μυστικς εΘεοτόκε παράδεισος, ἀγεωργήτως βλαστήσασα Χριστόν, ὑφ’ οττοΣταυροῦ, ζωηφόρον ν γῇ, πεφυτούργηται δένδρον· δι’ ονν ψουμένου, προσκυνοντες Ατόν, Σμεγαλύνομεν.

λλη. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

διβρώσεως τοξύλου, τγένει προσγενόμενος θάνατος, διΣταυροκατήργηται σήμερον· τς γρ προμήτορος παγγενής, κατάρα διαλέλυται, τβλασττς γνς Θεομήτορος· ν πσαι αδυνάμεις, τν ορανν μεγαλύνουσιν.

Αρχή

«Ἀνοίξω τστόμα μου»

Τς Θεοτόκου

 δα’.  Ἦχος δ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

νοίξω τ στόμα μου, κα πληρωθήσεται Πνεύματος, κα λόγον ρεύξομαι, τ Βασιλίδι Μητρί· κα φθήσομαι, φαιδρς πανηγυρίζων, κα σω γηθόμενος, ταύτης τ θαύματα ν Εσοδον] [τν Κοίμησιν.]

δ γ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τος σος μνολόγους, Θεοτόκε, ζσα κα φθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικν στερέωσον· κα ν τ θεί δόξ Σου, ν τ σεπτ Εσόδ Σου,] [κν τ σεπτ Κοιμήσει Σου,] στεφάνων δόξης ξίωσον.

δ δ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τν νεξιχνίαστον θείαν βουλήν, τς κ τς Παρθένου σαρκώσεως, Σο το ψίστου, προφήτης ββακούμ, κατανον κραύγαζε· Δόξα τ δυνάμει Σου Κύριε.

δ ε’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ξέστη τ σύμπαντα, π τ θεί δόξ Σου· Σ γάρ, πειρόγαμε Παρθένε, σχες ν μήτρ, τν π πάντων Θεόν, κα τέτοκας χρονον Υόν, πσι τος μνοσί Σε, σωτηρίαν βραβεύουσα.

[ ξέστη τ σύμπαντα, ν τ σεπτ Εσόδ Σου· Σ γάρ, πειρόγαμε Παρθένε, νδον εσλθες, ν τ να το Θεο, σπερ καθαρώτατος ναός, πσι τος μνοσί Σε, σωτηρίαν βραβεύουσα. ]

[ ξέστη τ σύμπαντα, ν τ σεπτ Κοιμήσει Σου· Σ γάρ, πειρόγαμε Παρθένε, γθεν μετέστης, πρς αωνίους μονάς, κα πρς τελεύτητον ζωήν, πσι τος μνοσί Σε, σωτηρίαν βραβεύουσα. ]

δ ς’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τν θείαν ταύτην κα πάντιμον, τελοντες ορτν ο θεόφρονες, τς Θεομήτορος, δετε τς χερας κροτήσωμεν, τν ξ Ατς τεχθέντα, Θεν δοξάζοντες.

 δ ζ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Οκ λάτρευσαν, τ κτίσει ο θεόφρονες, παρ τν κτίσαντα· λλ πυρς πειλήν, νδρείως πατήσαντες, χαίροντες ψαλλον· περύμνητε, τν πατέρων Κύριος, κα Θες ελογητς ε.

 δ η’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν κα προσκυνομεν τν Κύριον.

Παδας εαγες ν τ καμίν, τόκος τς Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μν τυπούμενος· νν δ νεργούμενος, τν οκουμένην πασαν, γείρει ψάλλουσαν· Τν Κύριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πάντας τος αἰῶνας.

 δ θ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

πας γηγενής, σκιρτάτω τ πνεύματι, λαμπαδουχούμενος· πανηγυριζέτω δέ, ύλων Νόων, φύσις γεραίρουσα, τ ερ θαυμάσια, ερ Εσόδια,] [τν ερν Μετάστασιν,] τς Θεομήτορος, κα βοάτω· Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε γνή, ειπάρθενε.

Αρχή

«Πεποικιλμένη τθείδόξῃ»

Τς Κοιμήσεως τς Θεοτόκου

 δα’.  Ἦχος α’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Πεποικιλμένη τθείδόξῃ, ἡ ἱερκαεκλεής, Παρθένε μνήμη Σου, πάντας συνηγάγετο, πρς εφροσύνην τος πιστούς, ἐξαρχούσης Μαριάμ, μετχορν κατυμπάνων, τΣῷ ᾄδοντας Μονογενε· νδόξως τι δεδόξασται.

δγ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δημιουργική, κασυνεκτικτν πάντων, Θεοσοφία καδύναμις, ἀκλινῆ ἀκράδαντον, τν κκλησίαν στήριξον Χριστέ· μόνος γρ εἶ Ἅγιος, ὁ ἐν γίοις ναπαυόμενος.

δδ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ήσεις προφητν καανίγματα, τν σάρκωσιν πέφηναν, τν κ Παρθένου Σου, Χριστέ, φέγγος στραπς Σου, ες φς θνν ξελεύσεσθαι· καφωνεΣοι βυσσος, ἐν γαλλιάσει· Τδυνάμει Σου δόξα Φιλάνθρωπε.

δε’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τθεον καὶ ἄρρητον κάλλος, τν ρετν Σου, Χριστέ, διηγήσομαι· ξ ιδίου γρ δόξης συναδιον, καὶ ἐνυπόστατον λάμψας παύγασμα, παρθενικς πγαστρός, τος ν σκότει κασκιᾷ, σωματωθες νέτειλας λιος.

δς’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

λιον ποντογενές, κητον ντόσθιον πρ, τς τριημέρου ταφς Σου τ[1] προεικόνισμα, οὗ Ἰωνς, ὑποφήτης ναδέδεικται· σεσωσμένος γρ ς καπροπέπωτο, ἀσινς βόα· Θύσω Σοι μετφωνς, ανέσεως Κύριε.

 δ ζ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ταμ θυμ τε κα πυρί, θεος ρως ντιταττόμενος, τ μν πρ δρόσιζε, τ θυμ δ γέλα, θεοπνεύστ λογικ, τ τν σίων τριφθόγγ λύρ ντιφθεγγόμενος, μουσικος ργάνοις, ν μέσ φλογός· δεδοξασμένος, τν πατέρων κα μν, Θες ελογητς ε.

δ η’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν κα προσκυνομεν τν Κύριον.

Φλόγα δροσίζουσαν σίους, δυσσεβες δ καταφλέγουσαν, γγελος Θεο πανσθενής, δειξε Παισί· ζωαρχικν δ πηγήν, εργάσατο τν Θεοτόκον, φθορν θανάτου κα ζωήν, βλυστάνουσαν τος μέλπουσι· Τν Δημιουργν μόνον μνομεν, ο λελυτρωμένοι, κα περυψομεν, ες πάντας τος αἰῶνας.

δθ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

    Αγενεαπσαι, μακαρίζομέν Σε, τν μόνην Θεοτόκον.

Νενίκηνται τς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν ΣοΠαρθένε χραντε· παρθενεύει γρ τόκος, καζων προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετ τόκον παρθένος, καμετθάνατον ζσα, σζοις εί, Θεοτόκε τν κληρονομίαν Σου.

Αρχή

Χριστς γεννται»

«Ἔσωσε λαόν»

(Πεζακαὶ ἰαμβικαί)

Τς ΧριστοΓεννήσεως

 δα’.  Ἦχος α’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Χριστς γεννται δοξάσατε· Χριστς ξ ορανν παντήσατε· Χριστς πγς ψώθητε. ᾌσατε τΚυρίπσα γῆ, καὶ ἐν εφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί, ὅτι δεδόξασται.

 

σωσε λαόν, θαυματουργν Δεσπότης,
γρν θαλάσσης κμα, χερσώσας πάλαι.
κν δτεχθείς, ἐκ Κόρης τρίβον βατήν,
Πόλου τίθησιν μν· ν κατ’ οσίαν,
σόν τε Πατρί, καβροτος δοξάζομεν.
ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

 δ γ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τ πρ τν αώνων, κ Πατρς γεννηθέντι ρρεύστως Υἱῷ, κα π’ σχάτων κ Παρθένου, σαρκωθέντι σπόρως, Χριστ τ Θε βοήσωμεν· νυψώσας τ κέρας μν, γιος ε Κύριε.

 

Νεσον πρς μνους, οκετν εεργέτα,
χθρο ταπεινν, τν πηρμένην φρύν,
Φέρων τε παντεπόπτα, τ
ς μαρτίας
περθεν κλόνητον, στηριγμένους,
Μάκαρ μελ
δούς, τ βάσει τς πίστεως. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δ δ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

άβδος κ τς ίζης εσσαί, κα νθος ξ ατς, Χριστέ, κ τς Παρθένου νεβλάστησας, ξ ρους ανετός, κατασκίου δασέος· λθες σαρκωθες ξ πειράνδρου, υλος κα Θεός. Δόξα τ δυνάμει Σου Κύριε.

 

Γένους βροτείου, τν νάπλασιν πάλαι,
δων προφήτης, ββακομ προμηνύει,
δεν φράστως, ξιωθες τν τύπον·
Νέον βρέφος γάρ,
ξ ρους τς Παρθένου,
ξλθε λαν, ες νάπλασιν Λόγος. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δ ε’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Θες ν ερήνης, Πατρ οκτιρμν, τς μεγάλης βουλς Σου τν γγελον, ερήνην παρεχόμενον, πέστειλας μν· θεν θεογνωσίας, πρς φς δηγηθέντες, κ νυκτς ρθρίζοντες, δοξολογομέν Σε, Φιλάνθρωπε.

 

κ νυκτς ργων, σκοτισμένης πλάνης,
λασμν μν, Χριστ τος γρηγόρως,
Ν
ν Σοι τελοσιν, μνον ς εεργέτ,
λθοις πορίζων, εχερ τε τν τρίβον,
Καθ’
ν νατρέχοντες, εροιμεν κλέος. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δ ς’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Σπλάγχνων ωνν, μβρυον πήμεσεν, νάλιος θήρ, οον δέξατο· τ Παρθέν δέ, νοικήσας Λόγος, κα σάρκα λαβών, διελήλυθε φυλάξας διάφθορον· ς γρ οχ πέστη εύσεως, τν τεκοσαν κατέσχεν πήμαντον.

 

Ναίων ωνς, ν μυχος θαλαττίοις,
λθεν δετο, κα ζάλην παρκέσαι.
Νυγε
ς γ δέ, τ τυραννοντος βέλει,
Χριστ
προσαυδ, τν κακν ναιρέτην,
Θ
ττον μολεν Σε, τς μς ῥᾳθυμίας. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δ ζ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ο Παδες, εσεβεί συντραφέντες, δυσσεβος προστάγματος καταφρονήσαντες, πυρς πειλν οκ πτοήθησαν, λλ’ ν μέσ τς φλογός, σττες ψαλλον· τν πατέρων, Θες ελογητς ε.

 

Τ παντάνακτος, ξεφαύλισαν πόθ,
πλητα θυμαίνοντος, γκιστρωμένοι,
Πα
δες τυράννου, δύσθεον γλωσσαλγίαν·
Ο
ς εκαθε πρ, σπετον τ Δεσπότ,
Λέγουσιν· Ε
ς αἰῶνας ελογητς ε. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δη’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

Θαύματος περφυος δροσοβόλος, ἐξεικόνισε κάμινος τύπον· ογρ ος δέξατο φλέγει νέους, ὡς οδπρ τς Θεότητος, Παρθένου ν πέδυ νηδύν· διὸ ἀνυμνοντες ναμέλψωμεν· Ελογείτω, ἡ κτίσις πσα τν Κύριον, καὶ ὑπερυψούτω, ες πάντας τος αἰῶνας.

 

Μήτραν φλέκτως, εκονίζουσι Κόρης,
Οτς παλαις, πυρπολούμενοι νέοι,
περφυς κύουσαν, ἐσφραγισμένην.
μφω δδρσα, θαυματουργίμιᾷ,
Λαος πρς μνον, ἐξανίστησι Χάρις.
ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δθ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

    Μεγάλυνον ψυχή μου, τν Τιμιωτέραν, κανδοξοτέραν, τν νω στρατευμάτων.

Μυστήριον ξένον, ὁρκαπαράδοξον· ορανν τσπήλαιον· θρόνον, χερουβικόν τν Παρθένον· τν φάτνην χωρίον, ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος, Χριστς Θεός· ν νυμνοντες μεγαλύνομεν.

 

    Μεγάλυνον ψυχή μου, τν λυτρωσαμένην, ἡμς κ τς κατάρας.

Στέργειν μν μς, ὡς κίνδυνον φόβῳ,
Ῥᾷ
ον σιωπήν· τπόθδΠαρθένε,
μνους φαίνειν, συντόνως τεθηγμένους,
ργδές στιν· λλκα Μήτηρ σθένος,
ση πέφυκεν, ἡ προαίρεσις δίδου.
ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Αρχή

«Βυθοῦ ἀνεκάλυψε πυθμένα»

«Στείβει θαλάσσης»

(Πεζακαὶ ἰαμβικαί)

Τν Θεοφανείων

 δα’.  Ἦχος β’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Βυθο νεκάλυψε πυθμένα, κα δι ξηρς οκείους λκει, ν ατ κατακαλύψας ντιπάλους, κραταιός, ν πολέμοις Κύριος· τι δεδόξασται.

 

Στείβει θαλάσσης, κυματούμενον σάλον,
πειρον αθις, Ἰσραήλ δεδειγμένον.
Μέλας δπόντος, τριστάτας Αγυπτίων,
κρυψεν ρδην, ὑδατόστρωτος τάφος,
ώμκραταιᾷ, δεξις τοΔεσπότου.
ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δ γ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

σχν διδούς, τος βασιλεσιν μν Κύριος, κα κέρας χριστν Ατο ψν, Παρθένου ποτίκτεται, μολε δ πρς τ βάπτισμα· δι πιστο βοήσωμεν· Οκ στιν γιος, ς Θες μν, κα οκ στι δίκαιος, πλν Σο Κύριε.

 

σοι παλαιν, κλελύμεθα βρόχων,
Βορ
ν λεόντων, συντεθλασμένων μύλας,
γαλλιμεν, κα πλατύνωμεν στόμα,
Λόγ
πλέκοντες, κ λόγων μελδίαν,
τν πρς μς, δεται δωρημάτων. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δ δ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

κήκοε Κύριε, φωνς Σου ν επας, Φων βοντος ν ρήμ, τε βρόντησας, πολλν π δάτων, τ Σ μαρτυρούμενος Υἱῷ· λος γεγονς το παρόντος, Πνεύματος δ βόησε· Σ ε Χριστός, Θεο σοφία κα δύναμις.

 

Πυρσ καθαρθείς, μυστικς θεωρίας,
μνν προφήτης, τν βροτν καινουργίαν,
ήγνυσι γρυν, Πνεύματι κροτουμένην,
Σάρκωσιν
μφαίνουσαν, ρρήτου Λόγου,
τν δυναστν, τ κράτη συνετρίβη. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δ ε’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ησος ζως ρχηγός, λσαι τ κατάκριμα κει, δμ το πρωτοπλάστου· καθαρσίων δ ς Θες μ δεόμενος, τ πεσόντι καθαίρεται, ν τ ορδάν· ν τν χθραν κτείνας, περέχουσαν πάντα νον, ερήνην χαρίζεται.

 

χθρο ζοφώδους, κα βεβορβορωμένου,
Ἰὸν καθάρσει, Πνεύματος λελουμένοι,
Νέαν προσωρμίσθημεν,
πλαν τρίβον,
γουσαν πρόσιτον, ες θυμηδίαν,
Μόνοις προσιτήν, ο
ς Θες κατηλλάγη. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δ ς’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

φων το Λόγου, λύχνος το φωτός, ωσφόρος, το λίου Πρόδρομος, ν τ ρήμ· Μετανοετε, πσι βο τος λαος, κα προκαθαίρεσθε· δο γρ πάρεστι Χριστός, κ φθορς τν κόσμον λυτρούμενος.

 

μερτν ξέφηνε, σν πανολβί,
χ Πατήρ, ν γαστρς ξηρεύξατο.
Να
φησν οτος, συμφυς γόνος πέλων,
Φώταυγος
ξώρουσεν, νθρώπων γένους,
Λόγος τέ μου ζ
ν, κα βροτς προμηθεί. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δ ζ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Νέους εσεβες, καμίν πυρς προσομιλήσαντας, διασυρίζον πνεμα δρόσου, βλαβες διεφύλαξε, κα θείου γγέλου συγκατάβασις· θεν ν φλογ δροσιζόμενοι, εχαρίστως νέμελπον· περύμνητε, τν πατέρων Κύριος, κα Θες ελογητς ε.

 

φλεξε είθρ, τν δρακόντων τς κάρας,
τς καμίνου, τν μετάρσιον φλόγα,
Νέους φέρουσαν, ε
σεβες κατευνάσας·
Τ
ν δυσκάθεκτον, χλν ξ μαρτίας,
λην πλύνει δέ, τ δρόσ το Πνεύματος. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δη’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

Μυστήριον παράδοξον, ἡ Βαβυλνος δειξε κάμινος, πηγάσασα δρόσον· τι είθροις μελλεν, ἄυλον πρ εσδέχεσθαι ὁ Ἰορδάνης, καστέγειν σαρκί, βαπτιζόμενον τν Κτίστην· ν ελογοσι λαοί, καὶ ὑπερυψοσιν, ες πάντας τος αἰῶνας.

 

λευθέρα μέν, ἡ κτίσις γνωρίζεται·
Υοδφωτός, οπρν σκοτισμένοι.
Μόνος στενάζει, τοσκότους προστάτης.
Νν ελογείτω, συντόνως τν ατιον,
πρν τάλαινα, τν θνν παγκληρία.
ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δθ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

    Μεγάλυνον ψυχή μου, τν Τιμιωτέραν, τν νω στρατευμάτων.

πορεπσα γλσσα, εφημεν πρς ξίαν· λιγγιδνος καὶ ὑπερκόσμιος, ὑμνεν Σε Θεοτόκε· μως γαθὴ ὑπάρχουσα, τν πίστιν δέχου· καγρ τν πόθον οδας, τν νθεον μν· Σγρ Χριστιανν επροστάτις, Σμεγαλύνομεν.

 

    Μεγάλυνον ψυχή μου, τν λυτρωσαμένην, ἡμς κ τς κατάρας.

τν πρ νον, τοτόκου Σου θαυμάτων,
Νύμφη πάναγνε, Μτερ ελογημένη!
Δι’ ς τυχόντες, παντελος σωτηρίας,
πάξιον κροτομεν, ὡς εεργέτῃ,
Δρον φέροντες, ὕμνον εχαριστίας.
ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Αρχή

«Χέρσον βυσσοτόκον»

Τς παπαντς

 δ α’.  χος γ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Χέρσον βυσσοτόκον πέδον λιος, πεπόλευσέ ποτε· σε τεχος γρ πάγη, κατέρωθεν δωρ, λα πεζοποντοποροντι, κα θεαρέστως μέλποντι· σωμεν τ Κυρί, νδόξως γρ δεδόξασται.

δ γ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τ στερέωμα, τν π Σο πεποιθότων, στερέωσον Κύριε, τν κκλησίαν, ν κτήσω, τ τιμί Σου αματι.

δ δ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

κάλυψεν ορανούς, ρετή Σου Χριστέ· τς κιβωτο γρ προελθών, το γιάσματός Σου, τς φθόρου Μητρός, ν τ να τς δόξης Σου, φθης ς βρέφος, γκαλοφορούμενος· κα πληρώθη τ πάντα τς Σς ανέσεως.

δ ε’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ς εδεν σαας συμβολικς, ν θρόν πηρμέν Θεόν, π’ γγέλων δόξης δορυφορούμενον, τάλας βόα γώ! πρ γρ εδον σωματούμενον Θεόν, φωτς νεσπέρου, κα ερήνης δεσπόζοντα.

δ ς’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

βόησέ Σοι, δν πρέσβυς, τος φθαλμος τ σωτήριον, λαος πέστη· κ Θεο, Χριστέ, Σ Θεός μου.

δ ζ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Σ τν ν πυρ δροσίσαντα, Παδας θεολογήσαντας, κα Παρθέν κηράτ νοικήσαντα, Θεν Λόγον μνομεν, εσεβς μελδοντες· Ελογητς Θεός, τν πατέρων μν.

δ η’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν κα προσκυνομεν τν Κύριον.

στέκτ πυρ νωθέντες, ο θεοσεβεί προεσττες Νεανίαι, τ φλογ δ μ λωβηθέντες, θεον μνον μελπον· Ελογετε, πάντα τ ργα τν Κύριον, κα περυψοτε, ες πάντας τος αἰῶνας.

δθ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

    Θεοτόκε ἡ ἐλπίς, πάντων τν Χριστιανν, σκέπε φρούρει φύλαττε, τος λπίζοντας ες Σέ.

ν νόμου σκικαγράμματι, τύπον κατίδωμεν οπιστοί· πν ρσεν ττν μήτραν διανογον, ἅγιον Θε· διπρωτότοκον Λόγον, Πατρς νάρχου Υόν, πρωτοτοκούμενον Μητρί, ἀπειράνδρμεγαλύνομεν.

Αρχή

δα'  Ἦχος πλ. β' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ς ν περπεζεσας ὁ Ἰσραλ, ἐν βσσῳ ἴχνεσι, τν δικτην Φαραώ, καθορν ποντομενον, Θεῷ ἐπινκιον δν, ἐβα, ἄσωμεν.

δγ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Οκ στιν γιος ς σύ, Κριε Θες μου, ὁ ὑψσας τκρας, τν πιστν σου γαθέ, καστερεσας ατος, ἐν τπτρα τς μολογας σου.

δδ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Χριστς μου δναμις, Θες καΚριος, ἡ σεπτὴ Ἐκκλησα θεοπρεπς, μλπει νακρζουσα, ἐκ διανοας καθαρς, ἐν Κυρίῳ ἑορτζουσα.

δε' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τθεω φγγει σου γαθέ, τς τν ρθριζντων σοψυχς, πθω καταγαυσον δομαι, σεδναι Λγε Θεοῦ, τν ντως Θεν, ἐκ ζφου τν πταισμτων νακαλομενον.

δς' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τοβου τν θλασσαν, ὑψουμνην καθορν, τν πειρασμν τκλδωνι, ἐν εδίῳ λιμνι σου προσδραμν, βοσοί, Ἀνγαγε κ φθορς τν ζων μου Πολυλεε.

δζ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Δροσοβλον μν τν κμινον εργσατο, Ἄγγελος τος σοις Παισί, τος Χαλδαους δκαταφλγον πρσταγμα Θεοῦ, τν Τραννον πεισε βον. Ελογητς εἶ ὁ Θες τν Πατρων μν.

δη' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

κ φλογς τος σοις, δρσον πγασας, καδικαου θυσαν, ὕδατι φλεξας, ἅπαντα γρ δρς Χριστέ, μνω τβολεσθαι. Σὲ ὑπερυψομεν ες πντας τος αἰῶνας.

δθ'  Ἦχος πλ. β' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Θεν νθρποις δεν δνατον, ὃν οτολμᾷ Ἀγγλων τενσαι τ τγματα, δισοδΠναγνε ρθη βροτος, Λγος σεσαρκωμνος, ὃν μεγαλνοντες, σν τας οραναις Στρατιας, σμακαρζομεν.

Αρχή

δα'  Ἦχος β' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τν Μωσως δν, ἀναλαβοσα βησον ψυχή, Βοηθς κασκεπαστς, ἐγνετμοες σωτηραν, οτς μου Θες καδοξσω ατν.

δγ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Στειρωθντα μου τν νον, καρποφρον Θες νδειξν με, γεωργτν καλν, φυτουργτν γαθν, τεσπλαγχνα σου.

δδ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τν κ Παρθνου σου γννησιν, ὁ Προφτης προβλπων, ἀνεκρυττε βον. Τν κον σου κκοα καὶ ἐφοβθην, ὅτι πθαιμν, καὶ ἐξ ρους γου κατασκου, ἐπεδμησας, Χριστέ.

δε' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τς νυκτς διελθοσης, ἤγγικεν ἡ ἡμρα, κατφς τκσμω πλαμψε, διτοτο μνεστγματα γγλων καδοξολογεσΧριστὲ ὁ Θες.

δς' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Βυθῶ ἁμαρτημτων, συνχομαι Σωτρ, καὶ ἐν πελγει τοβου βυθζομαι λλ' ὥσπερ τν ωνν κ τοθηρς, καμτν παθν νγαγε, καδισωσν με.

δζ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ΤΧερουβμ μιμομενοι, Παδες, ἐν τκαμνω χρευον βοντες. Ελογητς εἶ ὁ Θες, ὅτι ν ληθείᾳ κακρσει, ἐπγαγες τατα πντα διτς μαρτας μν, ὁ ὑπερμνητος καδεδοξασμνος ες πντας τος αἰῶνας.

δη' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

Τν ν τβτω Μωσή, τς Παρθνου τθαμα, ἓν Σιναω τῶ ὄρει προτυπσαντποτέ, ὑμνετε, ελογετε, καὶ ὑπερυψοτε ες πντας τος αἰῶνας.

δθ'  χος β' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τν γηγενν τς κουσε τοιοτον, ἢ τς ἑώρακε ποτὲ; ὅτι παρθνος ερθη ν γαστρὶ ἔχουσα, καὶ ἀνωδνως τβρφος ποτεκοσα τοιοτν σου τθαμα κασὲ ἁγνΘεοκυτορ Μαρα μεγαλνομεν.

Αρχή

δα'  Ἦχος πλ. β' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Βοηθς κασκεπαστς γνετμοες σωτηραν, οτς μου Θες, καδοξσω ατν, Θες τοΠατρς μου καὶ ὑψσω ατν. ἐνδξως γρ δεδξασται.

δγ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Στερωσον, Κριε, ἐπτν πτραν τν ντολν σου, σαλευθεσαν τν καρδαν μου, ὅτι μνος γιος πρχεις καΚριος.

δδ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

κκοεν Προφτης, τν λευσν σου Kριε, καὶ ἐφοβθη, ὅτι μλλεις κ Παρθνου τκτεσθαι, καὶ ἀνθρποις δεκνυσθαι, καὶ ἔλεγενú Ἀκκοα τν κον σου καὶ ἐφοβθην. δξα τδυνμει σου Κριε.

δε' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

κ νυκτς ρθρζοντα Φιλνθρωπε, φτισον δομαι, καὶ Ὁδγησον καμέ, ἐν τος προστγμασσου, καδδαξν με ποιεν, ἀετθλημσου.

δς' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

βησα, ἐν λη καρδα μου, πρς τν οκτρμονα Θεν, καὶ ἐπκουσμου, ἐξ δου κατωττου, καὶ ἀνγαγεν, ἐκ φθορας τν ζων μου.

δζ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

μρτομεν, ἠνομσαμεν, ἠδικσαμεν νπιν σου, οδσυνετηρσαμεν, οδὲ ἐποισαμεν, καθς νετελω μν, ἀλλμπαραδῶ ἧς μς ες τλος, ὁ τν Πατρων Θες.

δη' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

ν ΣτρατιαΟρανν δοξζουσι καφρττει τΧερουβμ κατΣεραφμ, πσα πνοκακτσις μνετε, ελογετε, καί. ὑπερυψοτε ες πντας τος αἰῶνας.

δθ'  Ἦχος πλ. β' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

σπρου συλλψεως, ὁ τκος νερμνευτος, Μητρς ννδρου, ἄσπορος κησις. Θεογρ γννησις καινοποιετς φσεις, δι σπσαι α γενεαί, ὦς Θενυμφον Μητρα, ὀρθοδξως μεγαλνομεν.

Αρχή

δα'  χος δ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Θαλσσης τὸ ἐρυθραον πλαγος, ἀβρχοις χνεσιν, ὁ παλαις πεζεσας σραλ, σταυροτποις Μωσως χερσί, τοῦ Ἀμαλκ τν δναμιν, ἐν τῇ ἐρμω τροπσατο.

δ γ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Εφρανεται πσοί, ἡ Ἐκκλησα σου Χριστκρζουσα. Σμου σχς Κριε, κα καταφυγκαστερωμα.

δδ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

παρθντα σὲ ἰδοσα ἡ Ἐκκλησα, ἐπτν λιον τς δικαιοσνης, ἔστη ν ττξει ατς, εκτως κραυγζουσα, Δξα τδυνμει σου Κριε.

δε' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ΣΚριμου φς, ες τν κσμον λλυθας, φς γιον πιστρφον, ἐκ ζοφδους γνοας, τος πστει νυμνοντς σε.

δς' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Θσω σοί, μετφωνς ανσεως Κριε, ἡ Ἐκκλησα βοσοί, ἐκ δαιμνων λθρου κεκαθαρμνη, τδι' οκτον, ἐκ τς Πλευρς σου εσαντι αματι.

δζ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ν τκαμνω, Ἀβραμιαοι Παδες τΠερσική, πθω εσεβεας μλλον τ φλογί, πυρπολομενοι κραγαζον, Ελογημνος εἶ, ἐν τΝατς δξης σου Κριε.

δη' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

Χερας κπετσας Δανιλ, λεντων χσματα, ἐν λκκῳ ἔφραξε. πυρς δδναμιν σβεσαν, ἀρετν περιζωσμενοι, οεσεβεας ρασταί, Παδες κραυγζοντες Ελογετε, πντα τὰ ἔργα Κυρου τν Κριον.

δθ'  χος δ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Λθος χειρτμητος ρους, ἐξ λαξετου σου Παρθνε, ἀκρογωνιαος τμθη, Χριστς συνψας τς διεσττας φσεις, Διὸ ἐπαγαλλμενοι σΘεοτκε μεγαλνομεν.

Αρχή

δα'  χος α' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

θειτατος προετπωσε πλαι Μωσς, ἐν ρυθρθαλσση, διαβιβσας σραλ, τΣταυρσου τν γρν, τὴ ῥάβδω τεμν, ὠδν σοὶ ἐξδιον, ἀναμλπων Χριστὲ ὁ Θες.

δγ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Στερωσον Δσποτα Χριστέ, τΣταυρσου ν πτρμττς πστεως μσαλευθναι τν νον, ἐχθροπροσβολας τοδυσμενος, μνος γρ εἶ ἅγιος.

δδ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

πΣταυροσΔυνατφωστρ μγας κατιδν τρμω παρθες τς κτνας σν στειλεν κρυψε, πσα δΚτσις μνησεν, ἐν φβτν σν μακροθυμαν, καγρ πλσθη γῆ, τς σς ανσεως.

δε' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ρθρζοντες σὲ ἀνυμνομεν, Σωτρ τοΚσμου ερνην, ερμενοι τΣταυρσου, δι οὗ ἀνεκανισας, τγνος τὸ ἀνθρπινον, φς πρς, ἀνσπερον γων μς.

δς' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τν τπον τοθεου Σταυροῦ Ἰωνς ν κοιλίᾳ τοκτους, τεταμναις παλμαις, προδιεχραξε καὶ ἀνθορε σεσωσμνος τοθηρς τδυνμει σου Λγε.

δζ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Φλογσεως Παδας υσμενος σρκα προσλαβμενος, ἦλθεν πγς καΣταυρπροσηλωθες, σωτηραν μν δωρσατο, ὁ μνος ελογητς τν Πατρων Θες, καὶ ὑπερνδοξος.

δη' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

Χερας ν τλκκω βληθες τν λεντων ποτὲ ὁ μγας ν Προφταις σταυροειδς κπετσας Δανιλ βλαβς κ τς τοτων καταβρσεως σσωσται, ελογν Χριστν τν Θεν ες τος αἰῶνας.

δθ'  χος α' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Μτερ Παρθνε, καΘεοτκε ψευδς, ἡ τεκοσα σπρως, Χριστν τν Θεν μν, τν ν Σταυρῷ ὑψωθντα σαρκσο πιστοί, ἅπαντες ξως, σν τοτω νν μεγαλνομεν.

Αρχή

δα'  χος δ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

φθησαν, απηγατς βσσου, νοτδος μοιροι, καὶ ἀνεκαλφθη θαλσσης, κυμαινοσης τθεμλια, τκαταιγδι νεματι, τατης γρ πετμησας, περιοσιον λαν δὲ ἔσωσας, ἃ δοντα, ἐπινκιον μνον σοΚριε.

δγ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Νουσαν κρτομον, προστγματι σῶ, στερεν θλασε πτραν, Ἰσραηλτης λας, ἡ δπτρα σΧριστέ, ὑπρχεις καζωή, ἐν ὧ ἐστερεθῃ ἡ Ἐκκλησα κρζουσα, Ὡσαννά, ελογημνος εἶ ὁ ἐρχμενος.

δδ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Χριστς ὁ ἐρχμενος μφανς Θες μν, ἤξει καοχρονιεῖ, ἐξ ρους κατασκου δασος, Κρης τικτοσης πειρνδρου, Προφτης πλαι φησί, Διπντες βομεν, Δξα τδυνμει σου Κριε.

δε' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τν Σιν π' ὅρους νβηθι, ὁ εαγγελιζμενος, κατν ερουσαλμ, ὁ κηρσσων ν σχϊ ψωσον φωνν, Δεδοξασμνα λαλθη περσοῦ, ἡ Πλις τοΘεοῦ, ερνη πτν σραλ, κασωτριον θνεσιν.

δς' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

βησαν, ἐν εφροσνΔικαων τπνεματα, Νν τΚσμω, διαθκη καινδιατθεται, καὶ ῥαντσματι, καινουργεσθω λας θεου Αματος.

δζ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

διασσας ν πυρί, τος βραμιαους σου Παδας, κατος Χαλδαους νελν, ος δκως δικαους νδρευσαν, ὑπερμνητε Κριε, ὁ Θες τν Πατρων, ελογητς εἶ.

δη' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

Εφρνθητι ερουσαλμ, πανηγυρσατε οἱ ἀγαπντες Σιν, ὁ βασιλεων γρ ες τος αἰῶνας, Κριος τν Δυνμεων λθεν, ελαβεσθω πσα γῆ, ἐκ προσπου ατοῦ, κα βοτω, Πντα τὰ ἔργα μνετε τν Κριον.

δθ'  χος δ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Θες Κριος, καὶ ἐπφανεν μν, συστσασθε ορτν, καὶ ἀγαλλμενοι, δετε μεγαλνωμεν Χριστν, μετβαϊων κακλδων, ὕμνοις κραυγζοντες, Ελογημνος ὁ ἐρχμενος, ἐν νματι Κυρου, Σωτρος μν.

Αρχή

δα'  χος α' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ναστσεως μρα, λαμπρυνθμεν Λαοί, Πσχα Κυρου, Πσχα, ἐκ γρ θαντου πρς ζων, καὶ ἐκ γς πρς ορανν, Χριστς Θες, ἡμς διεββασεν, ἐπινκιον δοντας.

δγ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Δετε πμα πωμεν καινν, οκ κ πτρας γνου τερατουργομενον, ἀλλ' ἀφθαρσας πηγν, ἐκ τφου μβρσαντος Χριστοῦ, ἐν στερεομεθᾳ.

δδ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

πτς θεας φυλακς, ὁ θεηγρος ββακομ, σττω μεθ' ἡμν καδεικντω, φαεσφρον γγελον, διαπρυσως λγοντα, Σμερον σωτηρα τκσμω, ὅτι νστη Χριστς ς παντοδναμος.

δε' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ρθρσωμεν ρθρου βαθος, καὶ ἀντμρου τν μνον προσοσωμεν τΔεσπτη, καΧριστν ψμεθα, δικαιοσνης λιον, πσι ζων νατλλοντα.

δς' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Κατλθες ν τος κατωττοις τς γς, κασυντριψας μοχλος αωνους, κατχους πεπεδημνων Χριστέ, κατριμερος, ὡς κ κτους ωνς, ἐξανστης τοτφου.

δζ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Παδας κ καμνου υσμενος, γενμενος νθρωπος, πσχει ς θνητς, καδιπθους τθνητν, ἀφθαρσας νδει επρπειαν, ὁ μνος ελογητς τν Πατρων, Θες καὶ ὑπερνδοξος.

δη' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

Ατη κλητκαὶ ἁγα μρα, ἡ μα τν Σαββτων, ἡ βασιλς κακυρα, ἑορτν ορτή, καπανγυρις στπανηγρεων, ἐν ελογομεν, Χριστν ες τος αἰῶνας.

δθ'  χος α' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Φωτζου, φωτζου να Iερουσαλμ, ἡ γρ δξα Κυρου πσὲ ἀντειλε. Χρευε νν καὶ ἀγλλου, Σιν, σδέ, ἁγνή, τρπου, Θεοτκε, ἐν τῇ ἐγρσει τοτκου σου.

Αρχή

δα'  Ἦχος πλ. α' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ΤΣωτρι Θεῷ, τῶ ἐν θαλσσλαν, ποσν βρχοις δηγσαντι, καΦαραπανστρατικαταποντσαντι, ατμνω σωμεν, ὅτι δδξασται.

δγ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Δυνμει τοΣταυροσου Χριστέ, στερωσν μου τν δινοιαν, ες τὸ ὑμνεν, καδοξζειν σου τν σωτριον νληψιν.

δδ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Εσακκοα τν κον, τς δυναστεας τοΣταυροσου, ὡς Παρδεισος νογη δι' ατοῦ, καὶ ἐβησα, Δξα τδυνμει σου Κριε.

δε' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ρθρζοντες βομν σο Κριε, Σσον μς, σγρ εΘες μν, ἐκτς σου λλον οκ οδαμεν.

δς' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

κκλωσμε βυσσος, ταφμοτκτος γνετο, ἐγδὲ ἐβησα, πρς στν φιλνθρωπον, καὶ ἔσωσμε δεξισου Κριε.

δζ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ὁ ἐν καμνπυρς, τος μνολγους σσας Παδας, ελογητς Θες, ὁ τν πατρων μν.

δη' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

Τν κ Πατρς πραἰώνων, γεννηθντα Υἱὸν καΘεν, καὶ ἐπ' ἐσχτων τν χρνων, σαρκωθντα, ἐκ Παρθνου Μητρς, ἱερες μνετε, λας περυψοτε, ες πντας τος αἰῶνας.

δθ'  Ἦχος πλ. α' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Στν πρ νον, καλγον Μητρα Θεοῦ, τν ν χρντν χρονον φρστως κυσασαν, οπιστοὶ ὁμοφρνως μεγαλνομεν.

Αρχή

δα'  Ἦχος βαρς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Πντω κλυψε Φαρασν ρμασιν, ὁ συντρβων πολμους ν ψηλ βραχονι, ἄσωμεν ατῷ, ὅτι δεδξασται.

δα'  χος δ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Θεω καλυφθες βραδγλωσσος γνφω.

ρρητρευσε τν θεγραφον νμον

λν γρ κτινξας μματος νου,

ρτν ντα, καμυεται Πνεματος

Γνσιν, γεραρων νθοις τος σμασιν.

δγ'  Ἦχος βαρς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τν ξ ψους δναμιν τος Μαθητας, Χριστέ, ἕως ν νδσησθε φης, καθσατε ν ερουσαλμ, ἐγδὲ ὡς μΠαρκλητον λλον, Πνεμα τὸ ἐμν τε καΠατρς ποστελῶ, ἐν στερεωθσεσθε.

δγ'  χος δ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ρρηξε γαστρς τεκνωμνης πδας,

βριν τε δυσκθεκτον ετεκνουμνης,

Μνη προσευχτς Προφτιδος πλαι

ννης, φεροσης πνεμα συντετριμμνον,

Πρς τν δυνστην, καΘεν τν γνσεων.

δδ'  Ἦχος βαρς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Κατανον Προφτης, τν π' ἐσχτων σου Χριστὲ ἔλευσιν, ἀνεβα, τν σν εσακκοα Κριε δυναστεαν, ὅτι πντας τοσσαι, τος χριστος σου λλυθας.

δδ'  χος δ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ναξ νκτων, οος ξ οου μνος,

Λγος προελθν, Πατρς ξ ναιτου.

σοσθενς σου Πνεμα τος ποστλοις,

Νημερτς ξπεμψας ς εεργτης,

δουσι, Δξα τκρτει σου, Κριε.

δε'  Ἦχος βαρς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τδιτν φβον σου ληφθν Κριε, ἐν γαστρτν Προφητν, κακυηθν πτς γς πνεμα σωτηρας, ἀποστολικς καρδας κτζει καθαρς, καὶ ἐν τος πιστος εθς γκαινζεται, φς γρ καερνη, διτι τσπροστγματα.

δε'  χος δ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Λυτριον κθαρσιν μπλακημτων,

Πυρπνοον δξασθε Πνεματος δρσον,

τκνα φωτμορφα τς κκλησας,

Νν κ Σιν γρ ξελλυθε νμος,

γλωσσοπυρσμορφος Πνεματος χρις.

δς'  Ἦχος βαρς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ναυτιν τσλω, τν βιοτικν μελημτων, συμπλοις ποντομενος μαρταις, καψυχοφθρω θηρπροσριπτομενος, ὡς ὁ Ἰωνς Χριστβοσοί, Ἐκ θανατηφρου μβυθοῦ ἀνγαγε.

δς'  χος δ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

λασμς μν Χριστ κασωτηρα,

Δεσπτης λαμψας κ τς Παρθνου,

ν, ὡς Προφτην θηρς κ θαλατου,

Στρνων ωνν, τς φθορς διαρπσης,

λον τν δμ, παγγενπεπτωκτα.

δζ'  Ἦχος βαρς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Οἱ ἐν καμντο πυρς μβληθντες σιοι Παδες, τπρ ες δρσον μετβαλον, διτς μνωδας, οτω βοντες, Ελογητς εΚριε, ὁ Θες τν Πατρων μν.

δζ'  χος δ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Σμφωνον θρησεν ργνων μλος,

Σβειν τχρυστευκτον ψυχον βρτας.

τοΠαρακλτου δφωσφρος χρις,

Σεβασμιζει τοβον, Τρις μνη,

σοσθενς, ἄναρχος, ελογητς εἶ.

δη'  Ἦχος βαρς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

φλεκτος πυρὶ ἐν Σινπροσομιλοσα, βτος Θεν γνρισε, τβραδυγλσσω καδυσχω ΜωσεκαΠαδας ζλος Θεοῦ, τρες ναλτους τπυρὶ ὑμνωδος δειξε, Πντα τὰ ἔργα τν Κριον μνετε, καὶ ὑπερυψοτε ες πντας τος αἰῶνας.

δη'  χος δ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Λει τδεσμκαδροσζει τν φλγα,

τρισσοφεγγς τς θεαρχας τπος,

μνοσι Παδες, ελογεδτν μνον,

Σωτρα καπαντουργν, ὡς εεργτην,

δημιουργηθεσα σμπασα κτσις.

δθ'  Ἦχος βαρς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Μτς φθορς διαπερα κυοφορσασα, καπαντεχνμονι Λγσρκα δανεσασα, Μτερ περανδρε, Παρθνε Θεοτκε, δοχεον τοῦ ἀστκτου, χωρον τοῦ ἀπερου πλαστουργοσου, σμεγαλνομεν.

δθ'  χος δ' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Χαροις νασσα, μητροπρθενον κλος.

παν γρ εδνητον ελαλον στμα,

ητρεον, οσθνει σμλπειν ξως.

λιγγιδνος πας σου τν τκον

Νοεν, ὅθεν σσυμφνως δοξζομεν.

Αρχή

«Χοροὶ Ἰσραήλ»

Τς Μεταμορφώσεως

δα’.  χος δ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Χοροὶ Ἰσραήλ, ἀνίκμοις ποσί, πόντον ρυθρόν, καὶ ὑγρν βυθν διελάσαντες, ἀναβάτας τριστάτας, δυσμενες ρντες, ἐν ατῷ ὑποβρυχίους, ἐν γαλλιάσει μελπον· σωμεν τΘεῷ ἡμν, ὅτι δεδόξασται.

δγ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τόξον δυνατν σθένησε, καοἱ ἀσθενοντες, περιεζώσαντο δύναμιν· διτοτο στερεώθη, ἐν Κυρίῳ ἡ καρδία μου.

δδ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Εσακήκοα τν νδοξον, οκονομίαν Σου Χριστὲ ὁ Θεός· τι τέχθης κ τς Παρθένου, ἵνα κ πλάνης ύστος κραυγάζοντας· Δόξα τ δυνάμει Σου Κύριε.

δε’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

τοφωτς διατμήξας, τπρωτόγονον χάος, ὡς ν φωττὰ ἔργα, ὑμνεΣε Χριστέ, τν Δημιουργόν· ν τφωτί Σου, τς δος μν εθυνον.

δς’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ν τθλίβεσθαί με, ἐβόησα πρς Κύριον, καὶ ἐπήκουσέ μου, ὁ Θες τς σωτηρίας μου.

δζ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

βραμιαοί ποτε, ἐν Βαβυλνι Παδες, καμίνου φλόγα κατεπάτησαν, ἐν μνοις κραυγάζοντες· τν πατέρων, Θες ελογητς εἶ.

δη’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ανομεν, ελογομεν καπροσκυνομεν τν Κύριον.

Ο ν Βαβυλνι Παδες, τ θεί πυρπολούμενοι ζήλ, τυράννου κα φλογς πειλήν, νδρείως κατεπάτησαν· κα μέσον πυρς μβληθέντες, δροσιζόμενοι ψαλλον· Ελογετε πάντα τ ργα, Κυρίου τν Κύριον.

δ θ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

τόκος Σου φθορος δείχθη· Θες κ λαγόνων Σου προλθε, σαρκοφόρος, ς φθη π γς, κα τος νθρώποις συνανεστράφη· Σ Θεοτόκε, δι πάντες μεγαλύνομεν.

Αρχή