ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

ν τας Κυριακαίς

 

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε, νῦν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Δεῦτε, προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν τῷ βασιλεῖ ἡμῶν Θεῷ.

Δεῦτε, προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν Χριστῷ, τῷ βασιλεῖ ἡμῶν Θεῷ.

Δεῦτε, προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν αὐτῷ Χριστῷ, τῷ βασιλεῖ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

 

Ἦχος πλ. α' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

 

Ψαλμὸς ργ’ (103)

Εὐλόγει ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον, Κύριε ὁ Θεός μου ἐμεγαλύνθης σφόδρα.

Ἐξομολόγησιν καὶ μεγαλοπρέπειαν ἐνεδύσω, ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον.

Ἐκτείνων τὸν οὐρανὸν ὡσεὶ δέῤῥιν, ὁ στεγάζων ἐν ὕδασιν τὰ ὑπερῷα αὐτοῦ.

Ὁ τιθεὶς νέφη τὴν ἐπίβασιν αὐτοῦ, ὁ περιπατῶν ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων.

Ὁ ποιῶν τοὺς Ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα, καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα.

Ὁ θεμελιῶν τὴν γῆν ἐπὶ τὴν ἀσφάλειαν αὐτῆς, οὐ κλιθήσεται εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.

Ἄβυσσος ὡς ἱμάτιον τὸ περιβόλαιον αὐτοῦ, ἐπὶ τῶν ὀρέων στήσονται ὕδατα.

Ἀπὸ ἐπιτιμήσεώς σου φεύξονται, ἀπὸ φωνῆς βροντῆς σου δειλιάσουσιν.

Ἀναβαίνουσιν ὄρη, καὶ καταβαίνουσι πεδία εἰς τόπον, ὃν ἐθεμελίωσας αὐτά.

Ὅριον ἔθου, ὃ οὐ παρελεύσονται, οὐδὲ ἐπιστρέψουσι καλύψαι τὴν γῆν.

Ὁ ἐξαποστέλλων πηγὰς ἐν φάραγξιν, ἀνάμεσον τῶν ὀρέων διελεύσονται ὕδατα.

Ποτιοῦσι πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ, προσδέξονται ὄναγροι εἰς δίψαν αὐτῶν.

Ἐπ' αὐτὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσει ἐκ μέσου τῶν πετρῶν δώσουσι φωνήν.

Ποτίζων ὄρη ἐκ τῶν ὑπερῴων αὐτοῦ ἀπὸ καρποῦ τῶν ἔργων σου χορτασθήσεται ἡ γῆ.

Ὁ ἐξανατέλλων χόρτον τοῖς κτήνεσι, καὶ χλόην τῇ δουλείᾳ τῶν ἀνθρώπων.

Τοῦ ἐξαγαγεῖν ἄρτον ἐκ τῆς γῆς καὶ οἶνος εὐφραίνει καρδίαν ἀνθρώπου.

Τοῦ ἱλαρῦναι πρόσωπον ἐν ἐλαίῳ καὶ ἄρτος καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει.

Χορτασθήσεται τὰ ξύλα τοῦ πεδίου, αἱ κέδροι τοῦ Λιβάνου, ἃς ἐφύτευσας.

Ἐκεῖ στρουθία ἐννοσσεύσουσι, τοῦ ἐρωδιοῦ ἡ κατοικία ἡγεῖται αὐτῶν.

Ὄρη τὰ ὑψηλὰ ταῖς ἐλάφοις, πέτρα καταφυγὴ τοῖς λαγῳοῖς.

Ἐποίησε σελήνην εἰς καιρούς ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐτοῦ.

Ἔθου σκότος, καὶ ἐγένετο νύξ ἐν αὐτῇ διελεύσονται πάντα τὰ θηρία τοῦ δρυμοῦ.

Σκύμνοι ὠρυόμενοι τοῦ ἁρπάσαι, καὶ ζητῆσαι παρὰ τῷ Θεῷ βρῶσιν αὐτοῖς.

Ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος, καὶ συνήχθησαν, καὶ εἰς τὰς μάνδρας αὐτῶν κοιτασθήσονται.

Ἐξελεύσεται ἄνθρωπος ἐπὶ τὸ ἔργον αὐτοῦ, καὶ ἐπὶ τὴν ἐργασίαν αὐτοῦ ἕως ἑσπέρας.

Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας, ἐπληρώθη ἡ γῆ τῆς κτίσεώς σου.

Αὕτη ἡ θάλασσα ἡ μεγάλη καὶ εὐρύχωρος, ἐκεῖ ἑρπετὰ ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, ζῷα μικρὰ μετὰ μεγάλων.

Ἐκεῖ πλοῖα διαπορεύονται, δράκων οὗτος, ὃν ἔπλασας ἐμπαίζειν αὐτῇ.

Πάντα πρὸς σὲ προσδοκῶσι, δοῦναι τὴν τροφὴν αὐτῶν εἰς εὔκαιρον δόντος σου αὐτοῖς συλλέξουσιν.

Ἀνοίξαντός σου τὴν χεῖρα, τὰ σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος, ἀποστρέψαντος δέ σου τὸ πρόσωπον, ταραχθήσονται.

Ἀντανελεῖς τὸ πνεῦμα αὐτῶν, καὶ ἐκλείψουσι, καὶ εἰς τὸν χοῦν αὐτῶν ἐπιστρέψουσιν.

Ἐξαποστελεῖς τὸ πνεῦμά σου, καὶ κτισθήσονται, καὶ ἀνακαινιεῖς τὸ πρόσωπον τῆς γῆς.

Ἤτω ἡ δόξα Κυρίου εἰς τοὺς αἰῶνας, εὐφρανθήσεται Κύριος ἐπὶ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ.

Ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν, ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων, καὶ καπνίζονται.

ᾌσω τῷ Κυρίῳ ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω.

Ἠδυνθείη αὐτῷ ἡ διαλογή μου, ἐγὼ δὲ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ Κυρίῳ.

Ἐκλείποιεν ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἄνομοι, ὥστε μὴ ὑπάρχειν αὐτούς. Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον.

Καὶ πάλιν

Ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐτοῦ ἔθου σκότος, καὶ ἐγένετο νύξ.

Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας.

Δόξα Πατρὶ... Καὶ νῦν...

Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα. Δόξα σοι ὁ Θεός (ἐκ γ').

Ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, Κύριε, δόξα σοι.

 

Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπέρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης, καί τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπέρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου, καί τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας, καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπέρ τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπέρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν, (τοῦ δεῖνος), τοῦ τιμίου πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας, παντός τοῦ Κλήρου καί τοῦ Λαοῦ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπέρ τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Ἔθνους, πάσης Ἀρχῆς καὶ Ἐξουσίας ἐν αὐτῷ, τοῦ κατὰ ξηρὰν θάλασσαν καὶ ἀέρα φιλοχρίστου ἡμῶν στρατοῦ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπέρ τῆς πόλεως ταύτης, πάσης πόλεως καὶ χώρας καί τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπὲρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς καὶ καιρῶν εἰρηνικῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπὲρ πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων καί τῆς σωτηρίας αὐτῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπέρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς, ὁ Θεός, τῇ σῇ χάριτι.

Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.

Ὅτι πρέπει σοι, πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ψαλμὸς ρμ’ (140)

Κύριε ἐκέκραξα πρὸς σέ, εἰσάκουσόν μου, εἰσάκουσόν μου, Κύριε. Κύριε, ἐκέκραξα πρὸς σέ, εἰσάκουσόν μου πρόσχες τῇ φωνῇ τῆς δεήσεώς μου, ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς σὲ εἰσάκουσόν μου, Κύριε.

Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου, ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου, ἔπαρσις τῶν χειρῶν μου θυσία ἑσπερινὴ εἰσάκουσόν μου, Κύριε.

Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου, καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου.

Μὴ ἐκκλίνῃς τὴν καρδίαν μου εἰς λόγους πονηρίας, τοῦ προφασίζεσθαι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις.

Σὺν ἀνθρώποις ἐργαζομένοις τὴν ἀνομίαν, καὶ οὐ μὴ συνδυάσω μετὰ τῶν ἐκλεκτῶν αὐτῶν.

Παιδεύσει με δίκαιος ἐν ἐλέει, καὶ ἐλέγξει με, ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου.

Ὅτι ἔτι καὶ ἡ προσευχή μου ἐν ταῖς εὐδοκίαις αὐτῶν κατεπόθησαν ἐχόμενα πέτρας οἱ κριταὶ αὐτῶν.

Ἀκούσονται τὰ ῥήματά μου, ὅτι ἡδύνθησαν ὡσεὶ πάχος γῆς ἐῤῥάγη ἐπὶ τῆς γῆς, διεσκορπίσθη τὰ ὀστᾶ αὐτῶν παρὰ τὸν ᾅδην.

Ὅτι πρὸς σέ, Κύριε, Κύριε, οἱ ὀφθαλμοὶ μου ἐπὶ σοὶ ἤλπισα, μὴ ἀντανέλῃς τὴν ψυχήν μου.

Φύλαξόν με ἀπὸ παγίδος ἧς συνεστήσαντό μοι, καὶ ἀπὸ σκανδάλων τῶν ἐργαζομένων τὴν ἀνομίαν.

Πεσοῦνται ἐν ἀμφιβλήστρῳ αὐτῶν οἱ ἁμαρτωλοί, κατὰ μόνας εἰμὶ ἐγώ, ἕως ἂν παρέλθω.

Ψαλμὸς ρμα’ (141)

Φωνῇ μου πρὸς Κύριον ἐκέκραξα, φωνῇ μου πρὸς Κύριον ἐδεήθην.

Ἐκχεῶ ἐναντίον αὐτοῦ τὴν δέησίν μου, τὴν θλῖψίν μου ἐνώπιον αὐτοῦ ἀπαγγελῶ.

Ἐν τῷ ἐκλείπειν ἐξ ἐμοῦ τὸ πνεῦμά μου, καὶ σὺ ἔγνως τὰς τρίβους μου.

Ἐν ὁδῷ ταύτῃ, ᾗ ἐπορευόμην, ἔκρυψαν παγίδα μοι.

Κατενόουν εἰς τὰ δεξιά, καὶ ἐπέβλεπον, καὶ ἦν ὁ ἐπιγινώσκων με.

Ἀπώλετο φυγὴ ἀπ' ἐμοῦ καὶ οὐκ ἔστιν ὁ ἐκζητῶν τὴν ψυχήν μου.

Ἐκέκραξα πρὸς σέ, Κύριε εἶπα· Σὺ εἶ ἡ ἐλπίς μου, μερίς μου εἶ ἐν γῇ ζώντων.

Πρόσχες πρὸς τὴν δέησίν μου, ὅτι ἐταπεινώθην σφόδρα.

Ῥῦσαί με ἐκ τῶν καταδιωκόντων με, ὅτι ἐκραταιώθησαν ὑπὲρ ἐμέ.

 

Στιχηρὰ Ἀναστσιμα τς κτωχου  Ἦχος α’

Στχ. Ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχήν μου, τοῦ ἐξομολογήσασθαι τῷ ὀνόματί σου.

Τς σπερινς μν εχς, πρσδεξαι γιε Κριε, καπαρσχου μν, ἄφεσιν μαρτιν, ὅτι μνος εἶ ὁ δεξας, ἐν κσμτν νστασιν.

Στχ.μὲ ὑπομενοσι δκαιοι, ἕως οὐ ἀνταποδς μοι.

Κυκλσατε λαοΣιν, καπεριλβετε ατν, καδτε δξαν ν ατῇ, τῷ ἀναστντι κ νεκρν· τι ατς στιν Θες μν, ὁ λυτρωσμενος μς, ἐκ τν νομιν μν.

Ψαλμὸς 129

Στχ.κ βαθων κκραξσοι, Κριε, Κριε εσκουσον τς φωνς μου.

Δετε λαοὶ ὑμνσωμεν, καπροσκυνσωμεν Χριστν, δοξζοντες ατοτν κ νεκρν νστασιν· τι ατς στιν Θες μν, ὁ ἐκ τς πλνης τοῦ ἐχθροῦ, τν κσμον λυτρωσμενος.

τερα Στιχηρά, Ἀνατολικά

Στχ. Γενηθτω τὰ ὦτσου προσχοντα ες τν φωνν τς δεσες μου.

Εφρνθητε ορανοί, σαλπσατε τθεμλια τς γς, βοσατε τὰ ὄρη εφροσνην· δογρ ὁ Ἐμμανουλ τς μαρτας μν, τΣταυρπροσλωσε, καζων διδος, θνατον νκρωσε, τν δμ ναστσας, ὡς φιλνθρωπος.

Στχ. Ἐὰν νομας παρατηρσς, Κριε, Κριε τς ποστσεται; ὅτι παρσοὶ ὁ ἱλασμς στιν.

Τν σαρκὶ ἑκουσως σταυρωθντα δι’ μς, παθντα καταφντα, καὶ ἀναστντα κ νεκρν, ὑμνσωμεν λγοντες· Στριξον ρθοδοξίᾳ τν κκλησαν σου Χριστέ, καερνευσον τν ζων μν, ὡς γαθς καφιλνθρωπος.

Στχ.νεκεν τοῦ ὀνματς σου πμεινσε, Κριε· πμεινεν ψυχμου ες τν λγον σου, ἤλπισεν ψυχμου πτν Κριον.

Τζωοδχ σου τφῳ, παρεσττες οἱ ἀνξιοι, δοξολογαν προσφρομεν τῇ ἀφτσου εσπλαγχνίᾳ, Χριστὲ ὁ Θες μν· τι Σταυρν κατεδξω, καθνατον ναμρτητε, ἵνα τκσμδωρστν νστασιν, ὡς φιλνθρωπος.

Στχ.πφυλακς πρωας μχρι νυκτς, ἀπφυλακς πρωας, ἐλπιστω σραλ πτν Κριον.

Τν τΠατρσυνναρχον, κασυναδιον Λγον, τν κ παρθενικς νηδος προελθντα φρστως, καΣταυρν καθνατον δι’ μς κουσως καταδεξμενον, καὶ ἀναστντα ν δξῃ, ὑμνσωμεν λγοντες· Ζωοδτα Κριε, δξα σοι, ὁ Σωτρ τν ψυχν μν.

Στιχηρὰ Ἀναστσιμα τς κτωχου  Ἦχος β'

Στχ. Ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχήν μου, τοῦ ἐξομολογήσασθαι τῷ ὀνόματί σου.

Tὸν πρὸ αἰώνων ἐκ Πατρὸς γεννηθέντα, τὸν Θεὸν λόγον σαρκωθέντα, ἐκ Παρθένου Μαρίας, δεῦτε προσκυνήσωμεν· Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας, τῇ ταφῇ παρεδόθη, ὡς αὐτός ἠθέλησε, καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν, ἔσωσέ με τὸν πλανώμενον ἄνθρωπον.

Στχ. μ πομενοσι δκαιοι, ως ο νταποδς μοι.

Χριστὸς ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, τὸ καθ' ἡμῶν χειρόγραφον προσηλώσας, τῷ  Σταυρῷ ἐξήλειψε, καὶ τοῦ θανάτου τὸ κράτος κατήργησε, προσκυνοῦμεν αὐτοῦ τὴν τριήμερον Ἔγερσιν.

Ψαλμὸς 129

Στχ. κ βαθων κκραξ σοι, Κριε, Κριε εσκουσον τς φωνς μου.

Σὺν Ἀρχαγγέλοις ὑμνήσωμεν, Χριστοῦ τὴν Ἀνάστασιν· αὐτὸς γὰρ Λυτρωτὴς ἐστι, καὶ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, καὶ ἐν δόξῃ φοβερᾷ καὶ κραταιᾷ δυνάμει, πάλιν ἔρχεται, κρῖναι κόσμον ὃν ἔπλασεν.

τερα Στιχηρά, νατολικά.

Στχ. Γενηθτω τ τ σου προσχοντα ες τν φωνν τς δεσες μου.

Σὲ τὸν σταυρωθέντα καὶ ταφέντα, Ἄγγελος ἐκήρυξε Δεσπότην, καὶ ἔλεγε ταῖς  γυναιξί· Δεῦτε ἴδετε, ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος· Ἀνέστη γὰρ καθὼς εἶπεν, ὡς παντοδύναμος· διό σε προσκυνοῦμεν τὸν μόνον ἀθάνατον, ζωοδότα Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς.

Στχ. Ἐὰν νομας παρατηρσς, Κριε, Κριε τς ποστσεται; τι παρ σο λασμς στιν.

Ἐν τῷ Σταυρῷ σου κατήργησας, τὴν τοῦ ξύλου κατάραν, ἐν τῇ ταφῇ σου ἐνέκρωσας, τοῦ θανάτου τὸ κράτος, ἐν δὲ τῇ Ἐγέρσει σου, ἐφώτισας τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων· διὰ τοῦτό σοι βοῶμεν· Εὐεργέτα Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι.

Στχ. νεκεν το νματς σου πμειν σε, Κριε· πμεινεν ψυχ μου ες τν λγον σου, λπισεν ψυχ μου π τν Κριον.

Ἠνοίγησάν σοι Κύριε, φόβῳ πύλαι θανάτου, πυλωροὶ δὲ ᾅδου ἰδόντες σε ἔπτηξαν· πύλας γὰρ χαλκᾶς συνέτριψας, καὶ μοχλοὺς σιδηροῦς συνέθλασας, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς ἐκ σκότους, καὶ σκιᾶς θανάτου, καὶ τοὺς δεσμοὺς ἡμῶν διέρρηξας.

Στχ. π φυλακς πρωας μχρι νυκτς, π φυλακς πρωας, λπιστω σραλ π τν Κριον.

Tὸν σωτήριον ὕμνον ᾄδοντες, ἐκ στομάτων ἀναμέλψωμεν, δεῦτε πάντες ἐν οἴκῳ Κυρίου, προσπέσωμεν λέγοντες· ὁ ἐπὶ ξύλου σταυρωθείς, καὶ ἐκ νεκρῶν ἀναστάς, καὶ ὢν ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, ἱλάσθητι ταῖς  ἁμαρτίαις ἡμῶν.

Στιχηρὰ Ἀναστσιμα τς κτωχου  Ἦχος γ'

Στχ. Ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχήν μου, τοῦ ἐξομολογήσασθαι τῷ ὀνόματί σου.

Τ σ σταυρ Χριστ Σωτρ, θαντου κρτος λλυται, κα διαβλου πλνη κατργηται, γνος δ νθρπων πστει σζμενον, μνον σοι καθ' κστην προσφρει.

Στχ. μ πομενοσι δκαιοι, ως ο νταποδς μοι.

Πεφτισται τ σμπαντα, τ  ναστσει σου Κριε, κα Παρδεισος πλιν νέῳκται, πσα δ κτσις νευφημοσ σε, μνον σοι καθ' κστην προσφρει.

Ψαλμὸς 129

Στχ. κ βαθων κκραξ σοι, Κριε, Κριε εσκουσον τς φωνς μου.

Δοξζω το Πατρς, κα το Υο τν δναμιν, κα Πνεματος γου, μν τν ξουσαν, διαρετον, κτιστον Θετητα, Τριδα μοοσιον, τν βασιλεουσαν ες αἰῶνα αἰῶνος.

τερα Στιχηρά, νατολικά.

Στχ. Γενηθτω τ τ σου προσχοντα ες τν φωνν τς δεσες μου.

Τν Σταυρν σου τν τμιον, προσκυνομεν Χριστ, κα τν νστασν σου μνομεν κα δοξζομεν·

 τ γρ μλωπ σου, μες ο πντες ἰάθημεν.

Στχ. Ἐὰν νομας παρατηρσς, Κριε, Κριε τς ποστσεται; τι παρ σο λασμς στιν.

μνομεν τν Σωτρα, τν κ τς Παρθνου σαρκωθντα· δι' μς γρ σταυρθη, κα τ  τρτ μρ νστη, δωρομενος μν τ μγα λεος.

Στχ. νεκεν το νματς σου πμειν σε, Κριε· πμεινεν ψυχ μου ες τν λγον σου, λπισεν ψυχ μου π τν Κριον.

Τος ν δ καταβς Χριστς εηγγελσατο, θαρσετε λγων, νν νενκηκα. γ νστασις, γ μς νξω, λσας θαντου τς πλας.

Στχ. π φυλακς πρωας μχρι νυκτς, π φυλακς πρωας, λπιστω σραλ π τν Κριον.

Ο ναξως σττες, ν τ χρντ σου οκ, σπερινν μνον ναμλπομεν, κ βαθων κραυγζοντες· Χριστ Θες, φωτσας τν κσμον τ  τριημρ ναστσει σου, ξελο τν λαν σου, κ χειρς τν εχθρν σου Φιλνθρωπε.

Στιχηρὰ Ἀναστσιμα τς κτωχου  Ἦχος δ'

Στχ. Ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχήν μου, τοῦ ἐξομολογήσασθαι τῷ ὀνόματί σου.

Τν ζωοποιν σου Σταυρν, ἀπαστως προσκυνοντες Χριστὲ ὁ Θες, τν τριμερν σου νστασιν δοξζομεν· δι' ατς γρ νεκανισας, τν καταφθαρεσαν τν νθρπων φσιν Παντοδναμε, κα τν ες ορανος νοδον, καθυπδειξας μν, ὡς μνος γαθς κα φιλνθρωπος.

Στχ. μ πομενοσι δκαιοι, ως ο νταποδς μοι.

Το ξλου τς παρακος, τ πιτίμιον λυσας Σωτρ, τ ξλ το Σταυρο κουσως προσηλωθες, κα ες δου κατελθν Δυνατ, το θαντου τ δεσμ, ς Θες, διρρηξας· δι προσκυνομεν την κ νεκρν σου νστασιν, ν γαλλισει βοντες· Παντοδναμε Κριε δξα σοι.

Ψαλμὸς 129

Στχ. κ βαθων κκραξ σοι, Κριε, Κριε εσκουσον τς φωνς μου.

Πλας δου συντριψας Κριε, κα τ σ θαντ, το θαντου τ βασλειον λυσας, γνος δ τ νθρπινον, κ φθορς λευθρωσας, ζων κα φθαρσαν τ κσμ δωρησμενος, κα τ μγα λεος.

τερα Στιχηρά, νατολικά

Στχ. Γενηθτω τ τ σου προσχοντα ες τν φωνν τς δεσες μου.

Δετε νυμνσωμεν λαο, τν το Σωτρος τριμερον γερσιν, δι' ς λυτρθημεν τν το δου λτων δεσμν, κα φθαρσαν κα ζων, πντες λβομεν κρζοντες· σταυρωθες, κα ταφες, κα ναστς, σσον μς τ ναστσει σου, μνε Φιλνθρωπε.

Στχ. Ἐὰν νομας παρατηρσς, Κριε, Κριε τς ποστσεται; τι παρ σο λασμς στιν.

γγελοι κα νθρωποι Σωτρ, τν σν μνοσι τριμερον γερσιν, δι' ς κατηυγσθη τς οκουμνης τ πρατα, κα δουλεας το χθρο, πντες λυτρθημεν κρζοντες· Ζωοποι παντοδναμε Σωτρ, σσον μς τ ναστσει σου, μνε Φιλνθρωπε.

Στχ. νεκεν το νματς σου πμειν σε, Κριε· πμεινεν ψυχ μου ες τν λγον σου, λπισεν ψυχ μου π τν Κριον.

Πλας χαλκς συντριψας, κα μοχλος συνθλασας Χριστ Θες, κα γνος νθρπων πεπτωκς νστησας· δι τοτο συμφνως βομεν, ναστς κ τν νεκρν, Κριε δξα σοι.

Στχ. π φυλακς πρωας μχρι νυκτς, π φυλακς πρωας, λπιστω σραλ π τν Κριον.

Κριε κ Πατρς σου γννησις, χρονος πρχει κα ἀΐδιος, κ Παρθνου σρκωσις, φραστος νθρποις κα νερμνευτος, κα ες δου κθοδος, φοβερ διαβλ κα τος  γγλοις ατο· θνατον γρ πατσας, τριμερος νστης, φθαρσαν παρχων νθρποις, κα τ μγα λεος.

Στιχηρὰ Ἀναστσιμα τς κτωχου  Ἦχος πλ. α'

Στχ. Ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχήν μου, τοῦ ἐξομολογήσασθαι τῷ ὀνόματί σου.

Δι το τιμου σου Σταυρο Χριστ, διβολον σχυνας, κα δι τς ναστσες σου, τ κντρον τς μαρτας μβλυνας, κα σωσας μς, κ τν πυλν το θαντου, δοξζομν σε Μονογενς.

Στχ. μ πομενοσι δκαιοι, ως ο νταποδς μοι.

τν νστασιν διδος τ γνει τν νθρπων, ς πρβατον π σφαγν χθη, φριξαν τοτον ο ρχοντες το δου, κα πρθησαν πλαι δυνηρα· εσελλυθε γρ Βασιλες τς δξης Χριστς, λγων τος  ν δεσμος· ξλθετε, κα τος  ν τ σκτει, νακαλπτεσθε.

Ψαλμὸς 129

Στχ. κ βαθων κκραξ σοι, Κριε, Κριε εσκουσον τς φωνς μου.

Μγα θαμα! τν ορτων Κτστης, δι φιλανθρωπαν σαρκ παθών, νστη θνατος. Δετε πατρια τν θνν, τοτον προσκυνσωμεν· τ  γρ ατο εσπλαγχνίᾳ κ πλνης υσθντες, ν τρισν ποστσεσιν, να Θεν μνεν μεμαθκαμεν.

τερα Στιχηρά, νατολικά

Στχ. Γενηθτω τ τ σου προσχοντα ες τν φωνν τς δεσες μου.

σπερινν προσκνησιν προσφρομν σοι τ νεσπρ Φωτ, τ π τλει τν αἰώνων ς ν σπτρ δι σαρκς, λμψαντι τ κσμ, κα μχρις δου κατελθντι, κα τ κεσε σκτος λσαντι, κα τ φς τς ναστσεως τος  θνεσι δεξαντι, φωτοδτα Κριε δξα σοι.

Στχ. Ἐὰν νομας παρατηρσς, Κριε, Κριε τς ποστσεται; τι παρ σο λασμς στιν.

Τν ρχηγν τς σωτηρας μν, Χριστν δοξολογσωμεν· ατο γρ κ νεκρν ναστντος, κσμος κ πλνης σσωσται, χαρει χορς γγλων, φεγει δαιμνων πλνη, δμ πεσν νσταται, διβολος κατργηται.

Στχ. νεκεν το νματς σου πμειν σε, Κριε· πμεινεν ψυχ μου ες τν λγον σου, λπισεν ψυχ μου π τν Κριον.

Ο τς κουστωδας νηχοντο π τν παρανμων· Καλψατε Χριστο τν γερσιν, κα λβετε ργρια, κα επατε, τι μν κοιμωμνων, κ το μνημεου συλθη νεκρς. Τίς εδε, τίς κουσε νεκρν κλαπντα ποτ, μλιστα έσμυρνισμνον κα γυμνν, καταλιπντα κα ν τ τφ τ ντφια ατο. Μ πλανσθε ουδαοι, μθετε τς ῥήσεις τν Προφητν, κα γντε, τι ατός στιν ληθς, Λυτρωτς το κσμου κα Παντοδναμος.

Στχ. π φυλακς πρωας μχρι νυκτς, π φυλακς πρωας, λπιστω σραλ π τν Κριον.

Κριε τν δην σκυλεσας, κα τν θνατον πατσας, Σωτρ μν, φωτσας τν κσμον τ Σταυρ τ τιμίῳ, λησον μς.

Στιχηρὰ Ἀναστσιμα τς κτωχου  Ἦχος πλ. β'

Στχ. Ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχήν μου, τοῦ ἐξομολογήσασθαι τῷ ὀνόματί σου.

Νκην χων Χριστέ, τν κατ τοῦ ᾍδου, ἐν τ Σταυρῷ ἀνλθες, ἵνα τος ν σκοτει θαντου καθημνους, συναναστσς σεαυτῷ, ὁ ἐν νεκρος λεθερος, ὁ πηγζων ζων ξ οκεου φωτς, Παντοδναμε Σωτρ, ἐλησον μς.

Στχ. μ πομενοσι δκαιοι, ως ο νταποδς μοι.

Σμερον Χριστς, θνατον πατσας, καθς επεν νστη, κα τν γαλλασιν τ κόσμ δωρσατο, να πντες κραυγζοντες τν μνον οτως επωμεν· πηγ τς ζως, τ πρσιτον φς, παντοδναμε Σωτρ, λησον μς.

Ψαλμὸς 129

Στχ. κ βαθων κκραξ σοι, Κριε, Κριε εσκουσον τς φωνς μου.

Σ Κριε τν ντα ν πσ τ κτσει, μαρτωλο πο φγωμεν; ν τ οραν; ατς κατοικες, ν τ δ; πτησας θνατον, ες τ βθη τ τς θαλσσης; κε χερ σου Δσποτα. Πρς σ καταφεγομεν, σο προσππτοντες κετεομεν· ναστς κ τν νεκρν, λησον μς.

τερα Στιχηρά, νατολικά

Στχ. Γενηθτω τ τ σου προσχοντα ες τν φωνν τς δεσες μου.

ν τ Σταυρ σου Χριστ καυχμεθα, κα τν νστασν σου, μνομεν κα δοξζομεν· σ γρ ε Θες μν, κτς σου λλον οκ οδαμεν.

Στχ. Ἐὰν νομας παρατηρσς, Κριε, Κριε τς ποστσεται; τι παρ σο λασμς στιν.

Δι παντς ελογοντες τν Κριον, μνομεν τν νστασιν ατο· Σταυρν γρ πομείνας, θαντ θνατον λεσε.

Στχ. νεκεν το νματς σου πμειν σε, Κριε· πμεινεν ψυχ μου ες τν λγον σου, λπισεν ψυχ μου π τν Κριον.

Δξα τ δυνμει σου Κριε, τι κατργησας τν τ κρτος χοντα το θνατου, νεκανισας μς δι το Σταυρο σου, δωρομενος μν ζων κα φθαρσαν.

Στχ. π φυλακς πρωας μχρι νυκτς, π φυλακς πρωας, λπιστω σραλ π τν Κριον.

ταφ σου Κριε, τ δεσμ το δου συντρψασα διρρηξεν, κ νεκρν νστασις τν κσμον φτισε. Κριε δξα σοι.

Στιχηρὰ Ἀναστσιμα τς κτωχου  χος βαρς

Στχ. Ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχήν μου, τοῦ ἐξομολογήσασθαι τῷ ὀνόματί σου.

Δετε γαλλιασμεθα τ Κυρίῳ, τ συντρψαντι θαντου τ κρτος, κα φωτσαντι νθρπων τ γνος, μετ τν σωμτων κραυγζοντες· Δημιουργ κα Σωτρ μν δξα σοι.

Στχ. μ πομενοσι δκαιοι, ως ο νταποδς μοι.

Ψαλμὸς 129

Σταυρν πμεινας Σωτρ, κα ταφν δι' μς, θαντ δ ς Θες, θνατον νκρωσας· δι προσκυνομεν τν τριμερν σου νστασιν, Κριε δξα σοι.

Στχ. κ βαθων κκραξ σοι, Κριε, Κριε εσκουσον τς φωνς μου.

τερα Στιχηρά, νατολικά

πστολοι δντες τν γερσιν το Δημιουργο, θαμασαν βοντες τν ανεσιν τν γγελικν. Ατη δξα τς κκλησας, οτος πλοτος τς Βασιλεας, παθν δι' μς, Κριε δξα σοι.

Στχ. Γενηθτω τ τ σου προσχοντα ες τν φωνν τς δεσες μου.

Κν συνελφθης Χριστ, π νμων νδρν, λλ σ μου ε Θες, κα οκ ασχνομαι, μαστχθης τν ντον, οκ ρνομαι. Σταυρ προσηλθης, κα ο κρπτω· ες τν γερσν σου καυχμαι· γρ θνατος σου ζω μου. Παντοδναμε κα φιλνθρωπε, Κριε δξα σοι.

Στχ. Ἐὰν νομας παρατηρσς, Κριε, Κριε τς ποστσεται; τι παρ σο λασμς στιν.

Δαυϊτικν προφητεαν κπληρν, Χριστς μεγαλειτητα, ν Σιν, τν οκεαν Μαθητας ξεκλυψεν, ανετν δεικνς αυτν, κα δοξαζμενον ε, σν Πατρ τε κα Πνεματι γίῳ, πρτερον μν σαρκον ς Λγον, στερον δ δι' μς, σεσαρκωμνον, κα νεκρωθντα ς νθρωπον, κα ναστντα κατ' ξουσαν ς φιλνθρωπον.

Στχ. νεκεν το νματς σου πμειν σε, Κριε· πμεινεν ψυχ μου ες τν λγον σου, λπισεν ψυχ μου π τν Κριον.

Κατλθες ν τ δ Χριστ ς βουλθης, σκλευσας τν θνατον, ς Θες κα Δεσπτης, κα νστης τριμερος, συναναστσας τν δμ, κ τν το δου δεσμν κα τς φθορς, κραυγζοντα κα λγοντα· Δξα τ ναστσει σου, μνε φιλνθρωπε.

Στχ. π φυλακς πρωας μχρι νυκτς, π φυλακς πρωας, λπιστω σραλ π τν Κριον.

ν τφ κατετθης, ς πνν Κριε, κα νστης τριμερος, ς δυνατς ν σχϊ, συναναστσας τν δμ, κ τς φθορς το θαντου, ς παντοδναμος.

Στιχηρὰ Ἀναστσιμα τς κτωχου  χος πλ. δ'

Στχ. Ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχήν μου, τοῦ ἐξομολογήσασθαι τῷ ὀνόματί σου.

σπερινν μνον, κα λογικν λατρεαν, σοΧριστπροσφρομεν, ὅτι ηδκησας, τοῦ ἐλεσαι μς, διτς ναστσεως.

Στχ. μ πομενοσι δκαιοι, ως ο νταποδς μοι.

Ψαλμὸς 129

Κριε, Κριε, μ πορρψς μς π το προσπου σου, λλ εδκησον, το λεσαι μς, δι τς ναστσεως.

Στχ. κ βαθων κκραξ σοι, Κριε, Κριε εσκουσον τς φωνς μου.

τερα Στιχηρά, νατολικά

Χαρε Σιν γα, Μτηρ τν κκλησιν, Θεο κατοικητριον σ γρ δξω πρτη, φεσιν μαρτιν, δι τς ναστσεως.

Στχ. Γενηθτω τ τ σου προσχοντα ες τν φωνν τς δεσες μου.

κ Θεο Πατρς Λγος, πρ τν αἰώνων γεννηθες, π' σχτων δ τν χρνων, ατς κ τς πειρογμου σαρκωθες, βουλσει σταρωσιν θαντου πμεινε, κα τν πλαι νεκρωθντα νθρωπον σωσε, δι τς αυτο ναστσεως.

Στχ. Ἐὰν νομας παρατηρσς, Κριε, Κριε τς ποστσεται; τι παρ σο λασμς στιν.

Τν κ νεκρν σου νστασιν, δοξολογομεν Χριστ, δι' ς λευθρωσας δαμιαον γνος, κ τς το  δου τυραννδος, κα δωρσω τ  κσμ ς Θες, ζων αἰώνιον, κα τ μγα λεος.

Στχ. νεκεν το νματς σου πμειν σε, Κριε· πμεινεν ψυχ μου ες τν λγον σου, λπισεν ψυχ μου π τν Κριον.

Δξα σοι Χριστ Σωτρ, Υἱέ, Θεο μονογενς, προσπαγες ν τ Σταυρ, κα ναστς κ τφου τριμερος.

Στχ. π φυλακς πρωας μχρι νυκτς, π φυλακς πρωας, λπιστω σραλ π τν Κριον.

Σ δοξζομεν Κριε, τν κουσως δι' μς, Σταυρν πομεναντα, κα σ προσκυνομεν, παντοδναμε Σωτρ, μ πορρψς μς π το προσπου σου, λλ' πκουσον κα σσον μς, δι τς ναστσες σου Φιλνθρωπε.

Στχ. Ὅτι παρὰ τῷ Κυρίῳ τὸ ἔλεος καὶ πολλὴ παρ' αὐτῷ λύτρωσις· καὶ αὐτὸς λυτρώσεται τὸν Ἰσραὴλ ἐκ πασῶν τῶν ἀνομιῶν αὐτοῦ.

3

Ψαλμὸς 116

Στχ. Αἰνεῖτε τὸν Κύριον πάντα τὰ ἔθνη, ἐπαινέσατε αὐτὸν πάντες οἱ λαοί.

2

Στχ. Ὅτι ἐκραταιώθη τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἐφ' ἡμᾶς, καὶ ἡ ἀλήθεια τοῦ Κυρίου μένει εἰς τὸν αἰῶνα.

1

Δόξα... Δοξαστικὸν, Καὶ νῦν... Θεοτοκίον

 Θεοτοκίον  χος α’

Τν παγκσμιον δξαν, τν ξ νθρπων σπαρεσαν, κατν Δεσπτην τεκοσαν, τν πουρνιον πλην, ὑμνσωμεν Μαραν τν Παρθνον, τν σωμτων τὸ ᾆσμα, κατν πιστν τὸ ἐγκαλλπισμα· ατη γρ νεδεχθη ορανς, κανας τς Θετητος· ατη τμεστοιχον τς χθρας καθελοσα, ερνην ντεισξε, κατΒασλειον νέῳξε. Τατην ον κατχοντες, τς πστεως τν γκυραν, ὑπρμαχον χομεν, τν ξ ατς τεχθντα Κριον. Θαρσετω τονυν, θαρσετω λας τοΘεο· καγρ ατς πολεμσει τος χθρος, ὡς παντοδναμος.

Θεοτοκίον  Ἦχος β'

Παρῆλθεν ἡ σκιὰ τοῦ νόμου, τῆς χάριτος ἐλθούσης· ὡς γὰρ ἡ βάτος οὐκ ἐκαίετο καταφλεγομένη, οὕτω παρθένος ἔτεκες, καὶ παρθένος ἔμεινας, ἀντὶ στύλου πυρός, δικαιοσύνης ἀνέτειλεν Ἥλιος, ἀντὶ Μωϋσέως Χριστός, ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Θεοτοκον  Ἦχος γ'

Πς μ θαυμσωμεν, τν θεανδρικν σου Τκον Πανσεβσμιε; περαν γρ νδρς μ δεξαμνη Πανμωμε, τεκες πτορα Υἱὸν ν σαρκ, τν πρ αἰώνων κ Πατρς γεννηθντα μτορα, μηδαμς πομεναντα τροπν, φυρμν, διαρεσιν, λλ' κατρας οσας τν διτητα, σώαν φυλξαντα. Δι Μητροπρθενε Δσποινα, ατν κτευε σωθναι, τς ψυχς τν ρθοδξως, Θεοτκον μολογοντων σε.

Θεοτοκον  Ἦχος δ'

δι σ Θεοπτωρ προφτης Δαυδ, μελδικς περ σο προανεφνησε, τ μεγαλεῖά σοι ποισαντι. Παρστη Βασλισσα κ δεξιν σου. Σ γρ μητρα πρξενον ζως νδειξεν, πτωρ κ σο νανθρωπσαι εδοκσας Θες, να τν αυτο ναπλσ εκνα, φθαρεσαν τος  πθεσι, κα τ πλανηθν ρειλωτον ερών, πρβατον τος  μοις ναλαβών, τ Πατρ προσαγγ, κα τ δίῳ θελματι, τας οραναις συνψ Δυνμεσι, κα σσ Θεοτκε τν κσμον, Χριστς χων, τ μγα κα πλοσιον λεος.

Θεοτοκον  Ἦχος πλ. α'

ν τ ρυθρ θαλσσ τς πειραγμου Νμφης εκν διεγρφη ποτ. κε Μωϋσς διαιρτης το δατος, νθδε Γαβριλ πηρτης το θαματος, ττε τν βυθν πζευσεν βρχως, σραλ, νν δ τν Χριστν γννησεν σπρως Παρθνος, θλασσα μετ τν προδον το σραλ, μεινεν βατος, μεμπτος μετ τν κησιν το μμανουλ, μεινεν φθορος, ν κα προών, κα φανες ς νθρωπος, Θες λησον μς.

Θεοτοκον  χος πλ. β'

Τίς μ μακαρσει σε, Παναγα Παρθνε; τίς μ νυμνσει σου τν λχευτον τκον; γρ χρνως κ Πατρς κλμψας Υἱὸς μονογενς, ατς κ σο τς γνς προλθεν, φρστως σαρκωθες, φσει Θες πρχων, κα φσει γενμενος νθρωπος δι' μς, οκ ες δυδα προσπων τεμνμενος, λλ' ν δυδι φσεων, συγχτως γνωριζμενος. Ατν κτευε, σεμν Παμμακριστε, λεηθναι τς ψυχς μν.

Θεοτοκον  χος βαρς

Μτηρ μν γνσθης, πρ φσιν Θεοτκε, μεινας δ παρθνος, πρ λγον κα ννοιαν, κα τ θαμα το τκου σου, ρμηνεσαι γλσσα ο δναται· παραδξου γρ οσης τς συλλψεως γν, κατληπτς στιν τρπος τς κυσεως· που γρ βολεται Θες, νικται φσεως τξις. Διό σε πντες Μητρα τοΘεογινσκοντες, δεμεθσου κτενς. Πρσβευε τοσωθναι τς ψυχς μν.

Θεοτοκον  χος πλ. δ'

Βασιλες τν ορανν, δι φιλανθρωπαν, π τς γς φθη, κα τος νθρποις συνανεστρφη κ Παρθνου γρ γνς, σρκα προσλαβμενος κα κ τατης προελθν μετ τς προσλψεως, ες στιν Υἱός, διπλος τν φσιν, λλ' ο τν πστασιν δι τλειον ατν Θεν, κα τλειον νθρωπον, ληθς κηρττοντες, μολογομεν Χριστν τν Θεν μν, ν κτευε Μτηρ νμφευτε, λεηθναι τς ψυχς μν.

 

Εἴσοδος

Σοφία Ὀρθοί !

 

Φῶς ἱλαρὸν ἁγίας δόξης, ἀθανάτου Πατρός, οὐρανίου, ἁγίου, μάκαρος, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν, ὑμνοῦμεν Πατέρα, Υἱόν, καὶ ἅγιον Πνεῦμα Θεόν. Ἄξιόν σε ἐν πᾶσι καιροῖς, ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις, Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδούς, Διὸ ὁ κόσμος σὲ δοξάζει.

 

Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας  Ἦχος πλ. β'

Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν, εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο.

Στίχ: Ἐνεδύσατο Κύριος δύναμιν, καὶ περιεζώσατο.

Στίχ: Καὶ γὰρ ἐστερεωσε τὴν οἰκουμένην, ἥτις οὐ σαλευθήσεται.

 

Τῇ Κυριακῇ τῆς Τυρινῆς, Β' καὶ Δ' Kυριακὴ τῶν Νηστειῶν

Ἦχος πλ. δ'

Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι, ταχὺ ἐπάκουσόν μου, πρόσχες τῇ ψυχῇ μου, καὶ λύτρωσαι αὐτήν.

Στίχ. Ἡ σωτηρία σου, ὁ Θεός, ἀντιλάβοιτό μου.

Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου...

Στίχ. Ἰδέτωσαν πτωχοὶ καὶ εὐφρανθήτωσαν, ἐκζητήσατε τὸν Θεόν, καὶ ζήσεται ἡ ψυχὴ ὑμῶν.

Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου...

Καὶ πάλιν γεγονωτέρᾳ φωνῇ

Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου...

 

Τῇ Α', Γ' καὶ Ε' Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν

Ἦχος πλ. δ'

Ἔδωκας κληρονομίαν τοῖς φοβουμένοις τὸ Ὄνομά σου, Κύριε.

Στίχ. Ἀπὸ τῶν περάτων τῆς γῆς πρὸς σὲ ἐκέκραξα, ἐν τῷ ἀκηδιᾶσαι τὴν καρδίαν μου, ἐν πέτρᾳ ὕψωσάς με.

Ἔδωκας κληρονομίαν τοῖς φοβουμένοις...

Στίχ. Σκεπασθήσομαι ἐν τῇ σκέπῃ τῶν πτερύγων σου.

Ἔδωκας κληρονομίαν τοῖς φοβουμένοις...

Στίχ. Οὕτως ψαλῶ τῷ ὀνόματί σου εἰς τοὺς αἰῶνας, τοῦ ἀποδοῦναί με τὰς εὐχάς μου ἡμέραν ἐξ ἡμέρας.

Καὶ πάλιν γεγονωτέρᾳ φωνῇ

Ἔδωκας κληρονομίαν τοῖς φοβουμένοις...

 

Εἴπωμεν πάντες ἐξ ὅλης της ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας ἡμῶν εἴπωμεν.

Κύριε παντοκράτορ ὁ Θεός των πατέρων ἡμῶν, δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον.

Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἒλεός Σου, δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (τοῦ δεῖνος).

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, τῶν ἱερέων, ἱερομονάχων, ἱεροδιακόνων καὶ μοναχῶν , καὶ πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως των ἁμαρτιῶν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, πάντων τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τῶν κατοικούντων καὶ παρεπιδημούντων ἐν τῇ (πόλει, κώμῃ), ταύτῃ, τῶν ἐνοριτῶν, ἐπιτρόπων, συνδρομητῶν καὶ ἀφιερωτῶν του ἁγίου ναοῦ τούτου.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τῶν μακαρίων καὶ ἀοιδίμων κτιτόρων τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας ταύτης, καὶ ὑπὲρ πάντων τῶν προαναπαυσαμένων πατέρων καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν , τῶν ἐνθάδε εὐσεβῶς, κειμένων, καὶ ἁπανταχοῦ ὀρθοδόξων.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τῶν καρποφορούντων καὶ καλλιεργούντων ἐν τῷ ἁγίῳ καὶ πανσέπτῳ ναῷ τούτῳ, κοπιώντων, ψαλλόντων καὶ ὑπέρ τοῦ περιεστῶτος λαοῦ, τοῦ ἀπεκδεχομένου τὸ παρὰ Σοῦ μέγα καὶ πλούσιον ἔλεος.

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἀμήν.

 

Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἑσπέρᾳ ταύτῃ, ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς. Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, καὶ αἰνετὸν καὶ δεδοξασμένον τὸ ὄνομά σου εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν. Γένοιτο, Κύριε, τὸ ἔλεός σου ἐφ' ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπὶ σέ. Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε. δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου. Εὐλογητὸς εἶ, Δέσποτα, συνέτισον μὲ τὰ δικαιώματά σου. Εὐλογητὸς εἶ, Ἅγιε, φώτισόν με τοῖς δικαιώμασί σου. Κύριε, τὸ ἔλεός σου εἰς τὸν αἰῶνα, τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ παρίδῃς. Σοὶ πρέπει αἶνος, σοὶ πρέπει ὕμνος, σοὶ δόξα πρέπει, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας των αἰώνων. Ἀμήν.

 

Πληρώσωμεν τὴν ἑσπερινὴν δέησιν ἡμῶν τῷ Κυρίῳ.

Ἀντιλαβοῦ, σῷσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς, ὁ Θεός, τῇ Σῇ χάριτι.

Τὴν ἑσπέραν πᾶσαν, τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ἀναμάρτητον, παρά τοῦ Κυρίου, αἰτησώμεθα.

Ἄγγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Συγγνώμην καὶ ἄφεσιν των ἁμαρτιῶν καί τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Τὰ καλὰ καὶ συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν καὶ εἰρήνην τῷ κόσμῳ, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Τὸν ὑπόλοιπον χρόνον της ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Χριστιανὰ τὰ τέλη της ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά, καὶ καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ αἰτησώμεθα.

Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, μετὰ πάντων των Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.

Ὅτι ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

 

Εἰρήνη πᾶσι.

Καὶ τῷ Πνεύματί σου.

Τὰς κεφαλὰς ὑμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνομεν.

Σοὶ Κύριε.

Ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ κλίνας οὐρανούς, καὶ καταβὰς ἐπὶ σωτηρίᾳ τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, ἔπιδε ἐπὶ τοὺς δούλους σου καὶ ἐπὶ τὴν κληρονομίαν σου· σοὶ γάρ τῷ φοβερῷ καὶ φιλανθρώπῳ κριτῇ οἱ σοὶ δοῦλοι τὰς ἑαυτῶν ἔκλιναν κεφαλάς, τοὺς δὲ αὐτῶν ὑπέταξαν αὐχένας, οὐ τὴν ἐξ ἀνθρώπων ἀναμένοντες βοήθειαν, ἀλλὰ τὸ σὸν περιμένοντες ἔλεος, καὶ τὴν σὴν ἀπεκδεχόμενοι σωτηρίαν, οὓς διαφύλαξον ἐν παντὶ καιρῷ, καὶ κατὰ τὴν παροῦσαν ἑσπέραν, καὶ τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα, ἀπὸ παντός ἐχθροῦ, ἀπὸ πάσης ἀντικειμένης ἐνεργείας διαβολικῆς, καὶ διαλογισμῶν ματαίων, καὶ ἐνθυμήσεων πονηρῶν.

Εἴη τὸ κράτος τῆς βασιλείας σου εὐλογημένον καὶ δεδοξασμένον, τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, νῦν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

 

Ἦχος πλ. α'  ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Θεοτόκε Παρθένε, Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ, εὐλογημένη, σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 

Πλούσιοι ἑπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον, οὐχ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ.

 

Ἀπόστιχα ἐν τῇ Κυριακῇ

 

Τὸ Ἀναστάσιμον  Ἦχος α’

Τπθει σου, Χριστέ, παθν λευθερθημεν, κατῇ ἀναστσει σου κ φθορς λυτρθημεν· Κριε δξα σοι.

Στχ.Κριος βασλευσεν, επρπειαν νεδσατο· νεδσατο Κριος δναμιν καπεριεζσατο.

Τκατ’ λφάβητον

γαλλισθω κτσις, ορανοεφραινσθωσαν, χερας κροτετω τὰ ἔθνη μετ’ εφροσνης· Χριστς γρ Σωτρ μν, τΣταυρπροσλωσε τς μαρτας μν, κατν θνατον νεκρσας, ζων μν δωρσατο, πεπτωκτα τν δμ παγγενῆ ἀναστσας, ὡς φιλνθρωπος.

Στχ. Καγρ στερωσεν τν οκουμνην, ἥτις οσαλευθσεται.

Βασιλες πρχων ορανοκα γς, Ἀκατληπτε, ἑκν σταρωσαι διφιλανθρωπαν· ν ὁ ᾅδης συναντσας κτωθεν πικρνθη, καδικαων ψυχαδεξμεναι, ἠγαλλισαντο· δμ δὲ ἰδν σε τν Κτστην ν τος καταχθονοις νστη. Ὢ τοθαματος! πς θαντου γεσατο τν πντων ζωὴ; ἀλλ’ ἢ ὡς βουλθη, κσμον φωτσαι, κραυγζοντα καλγοντα· Ὁ ἀναστς κ τν νεκρν, Κριε δξα σοι.

Στχ. Τοκσου πρπει γασμα, Κριε, ες μακρτητα μερν.

Γυνακες μυροφροι μρα φρουσαι, μετσπουδς καὶ ὀδυρμοτν τφον σου κατλαβον, καμεροσαι τὸ ἄχραντον Σμσου, παρδτοῦ Ἀγγλου μαθοσαι τκαινν, καπαρδοξον θαμα, τος ποστλοις λεγον· νστη Κριος, παρχων τκσμτμγα λεος.

Τὸ Ἀναστάσιμον  Ἦχος β'

Ἡ Ἀνάστασίς σου Χριστὲ Σωτήρ, ἅπασαν ἐφώτισε τὴν οἰκουμένην, καὶ ἀνεκαλέσω τὸ ἴδιον πλάσμα, παντοδύναμε Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν, εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο· ἐνεδύσατο ὁ Κύριος δύναμιν καὶ περιεζώσατο.

Τὰ κατ’ Ἀλφάβητον.

Διὰ ξύλου Σῶτερ κατήργησας, τὴν τοῦ ξύλου κατάραν, κράτος θανάτου τῇ ταφῇ σου ἐνέκρωσας, ἐφώτισας, δὲ τὸ γένος ἡμῶν τῇ Ἐγέρσει σου· διὸ βοῶμέν σοι· Ζωοδότα Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι.

Στίχ. Καὶ γὰρ ἐστερέωσεν τὴν οἰκουμένην, ἥτις οὐ σαλευθήσεται.

Ἐν τῷ Σταυρῷ Χριστέ, φανεὶς καθηλωμένος, ἠλλοίωσας κάλλος κτισμάτων, καὶ τὸ μὲν ἀπάνθρωπον στρατιῶται δεικνύμενοι, λόγχῃ πλευράν σου ἐκέντησαν. Ἑβραῖοι δὲ σφραγῖσαι τάφον ᾐτήσαντο, τὴν σὴν ἐξουσίαν οὐκ ἐπιστάμενοι, ἀλλ' ὁ δι' οἶκτον σπλάγχνων σου καταδεξάμενος ταφήν, καὶ τριήμερος ἀναστάς, Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Τῷ οἴκῳ σου πρέπει ἁγίασμα, Κύριε, εἰς μακρότητα ἡμερῶν.

Ζωοδότα Χριστέ, ἑκουσίως Πάθος ὑποστὰς διὰ θνητούς, ἐν ᾍδῃ δὲ κατελθὼν ὡς δυνατός, τοὺς ἐκεῖ τὴν ἔλευσιν μένοντας τὴν σήν, ἀφαρπάσας ὡς ἐκ χειρὸς κραταιοῦ, Παράδεισον ἀνθ' ᾍδου, οἰκεῖν δεδώρησαι· διὸ καὶ ἡμῖν τοῖς δοξάζουσι τὴν σὴν τριήμερον Ἔγερσιν, δώρησαι ἱλασμὸν ἁμαρτιῶν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Τὸ Ἀναστάσιμον  χος γ'  ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

τ πθει σου Χριστ, μαυρσας τν λιον, κα τ φωτ τς σς ναστσεως, φαιδρνας τ σμπαντα, πρσδεξαι μν, τν σπερινν μνον Φιλνθρωπε.

Στχ. Κριος βασλευσεν, επρπειαν νεδσατο· νεδσατο Κριος δναμιν κα περιεζσατο.

Τ κατ’ λφάβητον.

ζωοδχος σου γερσις Κριε, τν οκουμνην πσαν φτισε, κα τ διον πλσμα, φθαρν νεκαλσατο. Δι τς κατρας το δμ, παλλαγντες βομεν· Παντοδναμε Κριε δξα σοι.

Στχ. Κα γρ στερωσεν τν οκουμνην, τις ο σαλευθσεται.

Θες πρχων ναλλοωτος, σαρκ πσχων λλοωσαι, ν κτσις μ φρουσα, κρεμμενον ρν, τ φβ κλονετο, κα στνουσα μνει τν σν μακροθυμαν, κατελθν ν δ δ, τριμερος νστης, ζων τ κσμ δωρομενος, κα τ μγα λεος.

Στχ. Τ οκ σου πρπει γασμα, Κριε, ες μακρτητα μερν.

να τ γνος μν, κ το θαντου Χριστ λυτρσς, θνατον πνεγκας, κα τριμερος κ νεκρν ναστς, αυτ συνανστησας, τος σ Θεν πιγνντας, κα κσμον φτισας, Κριε δξα σοι.

Τὸ Ἀναστάσιμον   Ἦχος δ'

Κριε νελθν ν τ σταυρ, τν προγονικν μν κατραν ξλειψας, κα κατελθν ν τ δ, τος π' αἰῶνος δεσμους λευθρωσας, φθαρσαν δωρομενος τν νθρπων τ γνει· δι τοτο μνοντες δοξζομεν, τν ζωοποιν κα σωτριν σου γερσιν.

Στχ. Κριος βασλευσεν, επρπειαν νεδσατο· νεδσατο Κριος δναμιν κα περιεζσατο.

Τ κατ’ λφάβητον.

Κρεμμενος π ξλου μνε Δυνατ, πσαν κτσιν σλευσας, τεθες ν τφ δ, τος κατοικοντας ν τφοις νστησας, φθαρσαν κα ζων δωρομενος, τ γνει τν νθρπων· δι μνοντες δοξζομεν, τν τριμερν σου γερσιν.

Στχ. Κα γρ στερωσεν τν οκουμνην, τις ο σαλευθσεται.

Λας παρνομος Χριστ, σ προδος τ Πιλτ, σταυρωθναι κατεδκασεν, γνμων περ τν εεργτην φανείς, λλ' κν πμεινας ταφν, ατεξουσως νστης τριμερος, ς Θες δωρομενος μν, τελετητον ζων, κα τ μγα λεος.

Στχ. Τ οκ σου πρπει γασμα, Κριε, ες μακρτητα μερν.

Μετ δακρων Γυνακες, καταλαβοσαι τ μνμα σ πεζτησαν· μ εροσαι δ, λοφυρμεναι, μετ κλαυθμο βοσαι λεγον· Ομοι Σωτρ μν, Βασιλε τν πντων, πς κλπης; ποος δ τπος κατχει τ ζωηφρον σμ σου;΄ γγελος δ πρς ατς πεκρνατο· Μ κλαετε φησν, λλ' πελθοσαι κηρξατε, τι νστη Κριος, παρχων μν γαλλασιν, ς μνος εσπλαγχνος.

Τὸ Ἀναστάσιμον  Ἦχος πλ. α'

Σ τν Σαρκωθντα Σωτρα Χριστν, κα τν ορανν μ χωρισθντα, ν φωνας σμτων μεγαλνομεν, τι σταυρν κα θνατον κατεδξω, δι τ γνος μν, ς φιλνθρωπος Κριος, σκυλεσας δου πλας, τριμερος νστης, σζων τς ψυχς μν.

Στχ. Κριος βασλευσεν, επρπειαν νεδσατο· νεδσατο Κριος δναμιν κα περιεζσατο.

Τ κατ’ λφάβητον.

Νυγεσης σου τς πλευρς Ζωοδτα, κρουνος φσεως πσιν ξβλυσας, ζως κα σωτηρας, σαρκ δ θνατον κατεδξω, θανασαν μν δωρομενος, οκσας τφ δ, μς λευθρωσας, συναναστσας αυτ νδξως ς Θες, δι τοτο βομεν· Φιλνθρωπε Κριε, δξα σοι.

Στχ. Κα γρ στερωσεν τν οκουμνην, τις ο σαλευθσεται.

Ξνη σου σταρωσις, κα ν δου κθοδος, Φιλνθρωπε πρχει· σκυλεσας γρ ατν, κα τος πλαι δεσμους συναναστσας αυτ, νδξως ς Θες, τν Παρδεισον νοξας, πολαβεν τοτου ξωσας· δι κα μν τος  δοξζουσι τν σν τριμερον γερσιν, δρησαι λασμν μαρτιν, Παραδεσου οκτορας καταξιν, ς μνος εσπλαγχνος.

Στχ. Τ οκ σου πρπει γασμα, Κριε, ες μακρτητα μερν.

O δι' μς σαρκ πθος δεξμενος, κα τριμερος κ νεκρν ναστς, τς σαρκς μν τ πθη θερπευσον, κα νστησον κ πταισμτων χαλεπν, Φιλνθρωπε, κα σσον μς.

Τὸ Ἀναστάσιμον  χος πλ. β'

Τν νστασν σου Χριστ Σωτρ, γγελοι μνοσιν ν ορανος, κα μς τος π γς καταξωσον, ν καθαρ καρδίᾳ σ δοξζειν.

Στχ. Κριος βασλευσεν, επρπειαν νεδσατο· νεδσατο Κριος δναμιν κα περιεζσατο.

Τ κατ’ λφάβητον.

Πλας συντρψας χαλκς, κα μοχλος το δου συνθλσας, ς Θες παντοδναμος, γνος νθρπων πεπτωκς νστησας. Δι τοτο κα μες συμφνως βομεν· ναστς κ τν νεκρν, Κριε δξα σοι.

Στχ. Κα γρ στερωσεν τν οκουμνην, τις ο σαλευθσεται.

εσεως μς τς πλαι Χριστς πανορθσαι θλων, Σταυρ προσπγνυται κα τφ τθειται, ν Μυροφροι Γυνακες, μετ δακρων ζητοσαι, θρηνοσαι λεγον· Ομοι Σωτρ τν πντων , πς κατεδξω τφ οκσαι; οκσας δ θλων, πς κλπης; πς μετετθης; ποος δ τπος τ σν ζωηφρον κατκρυψε σμα; λλ Δσποτα, ς πσχου, μν μφνηθι, κα πασον φ' μν, τν δυρμν τν δακρων, θρηνοσαις δ ατας, γγελος πρς ατς πεβησε. Τν θρνον παυσμεναι, τος ποστλοις επατε· τι νστη Κριος, τ κόσμ δωρομενος λασμν, κα τ μγα λεος.

Στχ. Τ οκ σου πρπει γασμα, Κριε, ες μακρτητα μερν.

Σταυρωθες ς βουλθης Χριστ, κα τν θνατον τ ταφ σου σκυλεσας, τριμερος νστης, ς Θες μετ δξης, τ κόσμ δωρομενος τελετητον ζων, κα τ μγα λεος.

Τὸ Ἀναστάσιμον  χος βαρς

νστης κ τοτφου, Σωτρ τοκσμου, κασυνγειρας τος νθρπους, σν τσαρκσου, Κριε δξα σοι.

Στίχ. Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν, εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο· ἐνεδύσατο ὁ Κύριος δύναμιν καὶ περιεζώσατο.

Τὰ κατ’ Ἀλφάβητον.

Τν ναστντα κ νεκρν, κα φωτσαντα τπντα, δετε προσκυνσωμεν· κ τς τοῦ ᾍδου γρ τυραννδος, ἡμς λευθρωσε, διτς ατοτριημρου γρσεως, ζων μν δωρησμενος, κατμγα λεος.

Στίχ. Καὶ γὰρ ἐστερέωσεν τὴν οἰκουμένην, ἥτις οὐ σαλευθήσεται.

πτν δην κατελθν Χριστέ, θνατον σκλευσας, κατριμερος ναστς, ἡμς συνανστησας, δοξζοντας τν σν παντοδναμον γερσιν, Κριε φιλνθρωπε.

Στίχ. Τῷ οἴκῳ σου πρέπει ἁγίασμα, Κύριε, εἰς μακρότητα ἡμερῶν.

Φοβερς φθης Κριε, ἐν τφκεμενος ς ὁ ὑπνν, ἀναστς δτριμερος ς δυνατς, τν δμ συνανστησας κραυγζοντα· Δξα τῇ Ἀναστσει σου, μνε φιλνθρωπε.

Τὸ Ἀναστάσιμον  Ἦχος πλ. δ'

νλθες π Σταυρο ησο, καταβς ξ ορανο, λθες π θνατον, ζω θνατος, πρς τος ν σκτει, τ φς τ ληθινν, πρς τος πεσντας, πντων νστασις, φωτισμς, κα Σωτρ μν, δξα σοι.

Στχ. Κριος βασλευσεν, επρπειαν νεδσατο· νεδσατο Κριος δναμιν κα περιεζσατο.

Τ κατ’ λφάβητον.

Χριστν δοξολογσωμεν, τν ναστντα κ νεκρν ψυχν κα σμα γρ ναλαβν, τ  πθει π' λλλων διτεμε, τς χρντου μν ψυχς ν δ κατελθοσης, ν κα σκλευσε, τφ δ διαφθορν οκ οδε τ γιον σμα, το Λυτρωτο τν ψυχν μν.

Στχ. Κα γρ στερωσεν τν οκουμνην, τις ο σαλευθσεται.

Ψαλμος κα μνοις δοξολογομεν Χριστ, τν κ νεκρν σου νστασιν, δι' ς μς λευθρωσας, τς τυραννδος το δου, κα ς Θες δωρσω, ζων αἰώνιον, κα τ μγα λεος.

Στχ. Τ οκ σου πρπει γασμα, Κριε, ες μακρτητα μερν.

Δσποτα τν πντων, κατληπτε Ποιητ ορανο κα γς, δι Σταυρο παθν, μο πθειαν πγασας, ταφν δ καταδεξμενος, κα ναστς ν δξ, συνανστησας τν δμ χειρ παντοδυνμ. Δξα τ  σ τριημρ γρσει, δι' ς δεδρησαι μν, τν αἰώνιον ζων, κα λασμν μαρτιν, ς μνος εσπλαγχνος.

Δόξα... Δοξαστικὸν Καὶ νῦν... Θεοτοκίον

Θεοτοκον  Ἦχος α’

δοπεπλρωται τοῦ Ἡσαου πρρρησις· Παρθνος γρ γννησας, καμεττκον, ὡς πρτκου διμεινας. Θες γρ ν τεχθες· δικαφσις καινοτμησεν. Ἀλλ’ Θεομτορ, ἱκεσας σν δολων, στεμνει προσφερομνας σοι, μπαρδς· λλ’ ς τν Εσπλαγχνον σας γκλαις φρουσα, σος οκταις σπλαγχνσθητι, καπρσβευε σωθναι τς ψυχς μν.

Θεοτοκίον  Ἦχος β'

Ὢ θαύματος καινοῦ, πάντων τῶν πάλαι θαυμάτων! τίς γὰρ ἔγνω Μητέρα, ἄνευ ἀνδρὸς τετοκυῖαν, καὶ ἐν ἀγκάλαις φέρουσαν, τὸν ἅπασαν τὴν κτίσιν περιέχοντα; Θεοῦ ἐστι βουλὴ τὸ κυηθέν, ὃν ὡς βρέφος Πάναγνε, σαῖς ὠλέναις βαστάσασα, καὶ μητρικὴν παρρησίαν πρὸς αὐτὸν κεκτημένη, μὴ παύσῃ δυσωποῦσα ὑπὲρ τῶν σὲ τιμώντων, τοῦ οἰκτειρῆσαι καὶ σῶσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Θεοτοκον  Ἦχος γ'

σπρως κ θεου Πνεματος, βουλσει δ Πατρς, συνεληφας Υἱὸν τν το Θεο, κ Πατρς μτορα, πρ τν αἰώνων πρχοντα, δι' μς δ κ σο πτορα γεγοντα, σαρκ πεκησας, κα βρφος γαλοχησας. Δι μ πασ πρεσβεειν, το λυτρωθναι κινδνων τς ψυχς μων.

Θεοτοκον  Ἦχος δ'

Νεσον παρακλσει σν οκετν Πανμωμε, παουσα δεινν μν παναστσεις, πσης θλψεως μς παλλττουσα· σ γρ μνην σφαλ, κα βεβααν γκυραν χομεν, κα τν σν προστασαν κεκτμεθα. Μ ασχυνθμεν Δσποινα, σ προσκαλομενοι, σπεσον ες κεσαν, τν σο πιστς βοντων· Χαρε Δσποινα, πντων βοθεια, χαρ κα σκπη, κα σωτηρα τν ψυχν μν.

Θεοτοκον  Ἦχος πλ. α'

Νας κα πλη πρχεις, παλτιον κα θρνος το Βασιλως, Παρθνε πνσεμνε, δι' ς λυτρωτς μου Χριστς Κριος, τος  ν σκτει καθεδουσιν πφανεν, λιος πρχων δικαιοσνης, φωτσαι θλων ος πλασε, κατ' εκνα δαν χειρ τ  αυτο. Δι Πανμνητε, ς μητρικν παρρησαν πρς ατν κεκτημνη, διαλεπτως πρσβευε, σωθναι τς ψυχς μν.

Θεοτοκον  χος πλ. β'

ποιητς κα λυτρωτς μου Πναγνε, Χριστς Κριος, κ τς σς νηδος προελθών, μ νδυσμενος, τς πρην κατρας, τν δμ λευθρωσε· διό σοι Πναγνε, ς το Θεο Μητρ τε κα Παρθν ληθς, βομεν σιγτως, τ Χαρε το γγλου. Χαρε Δσποινα, προστασα κα σκπη, κα σωτηρα τν ψυχν μν.

Θεοτοκον  χος βαρς

π τν σν Δσποινα σκπην, πντες ο γηγενες, προσπεφευγτες βομν σοι· Θεοτκε λπς μν, ῥῦσαι μς ξ μτρων πταισμτων, κα σσον τς ψυχς μν.

Θεοτοκον  χος πλ. δ'

νμφευτε Παρθνε, τν Θεν φρστως συλλαβοσα σαρκ, Μτηρ Θεο το ψστου, σν οκετν παρακλσεις δχου Πανμωμε, πσι χορηγοσα καθαρισμν τν πταισμτων, νν τς μν κεσας προσδεχομνη, δυσπει σωθναι πντας μς.

 

Νῦν ἀπολύεις τον δοῦλόν σου, Δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου, ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν, καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ.

 

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (ἐκ γ')

Δόξα Πατρὶ... Καὶ νῦν...

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς.

Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν,

Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν.

Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν,

ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον, Κύριε, ἐλέησον, Κύριε, ἐλέησον.

Δόξα Πατρὶ... Καὶ νῦν...

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον, καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστὶν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα του Πατρὸς καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας των αἰώνων.

Ἀμήν.

 

Ἦχος πλ. α'  ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Θεοτόκε Παρθένε, Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ, εὐλογημένη, σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 

πολυτκιονχος α’   ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τολθου σφραγισθντος πτν ουδαων, καστρατιωτν φυλασσντων τὸ ἄχραντν σου σμα, ἀνστης τριμερος Σωτρ, δωρομενος τκσμτν ζων. Διτοτο αΔυνμεις τν ορανν βων σοι Ζωοδτα· Δξα τῇ ἀναστσει σου Χριστέ, δξα τΒασιλείᾳ σου, δξα τοκονομίᾳ σου, μνε Φιλνθρωπε.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος β'  ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ὅτε κατῆλθες πρὸς τὸν θάνατον, ἡ Ζωὴ ἡ ἀθάνατος, τότε τὸν ᾅδην ἐνέκρωσας τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος, ὅτε δὲ καὶ τοὺς τεθνεῶτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησας, πᾶσαι αἱ Δυνάμεις τῶν ἐπουρανίων ἐκραύγαζον·Ζωοδότα Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι.

πολυτκιον  χος γ'  ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Εφραινσθω τ ορνια, γαλλισθω τ πγεια, τι ποησε κρτος, ν βραχονι ατο, Κριος, πτησε τ θαντ τν θνατον, πρωττοκος τν νεκρν γνετο, κ κοιλας δου ρρσατο μς, κα παρσχε τ κσμ τ μγα λεος.

πολυτκιον  Ἦχος δ'  ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τ φαιδρν τς ναστσεως κρυγμα, κ το γγλου μαθοσαι α το Κυρου Μαθτριαι, κα τν προγονικν πφασιν πορρψασαι, τος  ποστλοις καυχμεναι λεγον· σκλευται θνατος, γρθη Χριστς Θες, δωρομενος τ κσμ τ μγα λεος.

πολυτκιον  Ἦχος πλ. α'  ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τν συνναρχον Λγον ΠατρκαΠνεματι, τν κ Παρθνου τεχθντα ες σωτηραν μν, ἀνυμνσωμεν πιστοκαπροσκυνσωμεν, ὅτι ηδκησε σαρκί, ἀνελθεν ν τ