ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 7η
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
Πρός
τόν Ἱερόν Κλῆρον, τάς Μοναστικάς Ἀδελφότητας καί τόν Εὐσεβῆ Λαόν τῆς καθ᾿ Ἡμᾶς Ἀποστολικῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
μὲ ἄφατη χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι ψυχῆς ἑορτάζομεν κατὰ τὴν εὔσημον αὐτὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Κυριακὴν τοῦ Πάσχα τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Γεγονὸς βαρυσήμαντον καὶ πολυσήμαντον. Γεγονὸς παλαιό, ἀλλὰ καὶ νέον. Τὸ Χριστιανικὸν Πάσχα εἶναι ἡ λαμπρότερη ἑορτή τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γεμίζει ὅλους ἐμᾶς ἀπὸ ἀνεκλάλητη χαρά. Αὐτὴ εἶναι τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπισφράγησις τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Κυρίου μας. Συνετελέσθη πρὶν ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια περίπου καὶ ἐξακολουθεῖ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες νὰ φωτίζῃ, νὰ ἐμπνέῃ, νὰ διδάσκῃ, νὰ φρονηματίζῃ, νὰ ἀφυπνίζῃ.
Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι μόνον θέμα πίστεως στὴν Ὑπερφυσικὴ Ἀποκάλυψι ἀλλὰ καὶ ἐμπειρικὸν γεγονός, ἀφοῦ αὐτῆς ἔλαβον πεῖρα ὄχι μόνον οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ μαθήτριες τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς πίστεώς μας μέσα ἀπὸ τοὺς χαρακτηριστικοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ἐμβαθύνει στὸ ἱστορικὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ ἰδιαιτέρως τονίζει: «ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. στ’, 4). Δηλαδή, καθὼς ἀναστήθηκε ὁ Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διά τῆς ἐνδόξου δυνάμεως τοῦ Πατρός, ἔτσι καὶ ἐμεῖς νὰ ἀναστηθοῦμε σὲ νέα ἐνάρετη καὶ ἁγία ζωή. Καὶ βεβαίως οἱ Ἅγιοι «ἐν καινότητι ζωῆς περιεπάτησαν» καὶ κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ἔλαβον πεῖραν τῆς Ἀναστάσεως. Ἀπαρνήθηκαν τὴν παλαιὰ ζωή, τὴν ζωὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἔζησαν ζωήν νέαν, ἁγίαν ἐν Χριστῷ. Ἔλαβον φῶς ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, εἰρήνη στὴν καρδιά τους ἀπὸ τὸν Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης Ἰησοῦ Χριστόν, ἔγιναν πρᾷοι, ἀφοῦ πῆραν ἐπάνω τους τὸν ζυγὸν τῆς ὑποταγῆς εἰς Αὐτὸν καὶ στὴν διδασκαλία Του καὶ ἔμαθαν ἀπ᾿ Αὐτὸν ὅτι εἶναι πρᾷος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ» (πρβλ. Ματθ. ια’, 29), «ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις, τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα» (Β’ Κορ. ε’, 17).
Σ᾿ αὐτὴν τὴν ἐμπειρίαν τοῦ «ἰδοὺ ἔχουν γίνει ὅλα νέα» μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας διά τῆς Ἀναστάσεως.
«Ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν». Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα καὶ ἡ συνέπεια τῆς Ἀναστάσεως. Ἀνάστασις Χριστοῦ δὲν εἶναι οἱ ἐξωτερικὲς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις. Δὲν εἶναι ἡ κατάπαυσις τῆς ἐργασίας, δὲν εἶναι τὰ γιορτινὰ ροῦχα, τὸ Πασχαλινὸ τραπέζι, οἱ κωδωνοκρουσίες καὶ οἱ κροτίδες, τὰ κόκκινα αὐγὰ καὶ τὰ κουλούρια μόνον. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι νὰ πιστέυωμε ὅτι κάποτε στὴν Παλαιστίνη ἐσταυρώθη καὶ ἀνεστήθη ὁ Χριστός. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι παρῳχημένον γεγονός, ἀλλὰ σύγχρονος πραγματικότητα, ποὺ συνδέεται μὲ τὴν δική μας ἀνάστασι. Ἐὰν ἐμεῖς δέν ἀναστηθοὺμε ἀπό τήν ἁμαρτία διά τῆς μεατανοίας, ἐάν ἐμεῖς δὲν ἀλλάξωμε ζωή, ἐὰν ἐμεῖς δὲν μεταβάλωμε τὸ ἐσωτερικό μας, «ἑορτάζομεν ἐν ζύμῃ παλαιᾷ καὶ ἐν ζύμη κακίας καὶ πονηρίας» (Α’ Κορ. ε’, 8), ἐνῶ ἡ προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου μας εἶναι «ἐκκαθάρατε οὖν τὴν παλαιὰν ζύμην, ἵνα ἦτε νεὸν φύραμα» (ἔνθα ἀνωτ.), ξεκαθαρίσατε λοιπὸν τὸ παλαιὸ προζύμι τῆς διαφθορᾶς τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ εἶσθε νέα μᾶζα ζυμαριοῦ, καθὼς διά τῆς πίστεως καὶ τοῦ βαπτίσματος ἔχετε ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὴν παλαιὰ κακὴ ζύμη... ὥστε ἂς ἑορτάζωμεν συνεχῶς καὶ σὲ ὅλη τὴν ζωή μας τὸ Πάσχα μας «ἐν ἀζύμοις εἰλικρινίας καὶ ἀληθείας» (ἔνθα ἀνωτ.)
Ἂς εὐχηθοῦμε, ὅπως ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως πληρώσῃ τὶς καρδιὲς ὅλων μας καὶ μᾶς παρακίνησῃ τοὺς πάντες σὲ μετάνοια καὶ ἔργα σωτηρίας. Ὁ Ἀναστάς Κύριός μας ἐπευλογεῖ, συμπαρίσταται σὲ ὅσα χάριν τῆς ἀνακαινίσεως καὶ τῆς σωτηρίας «ἡμῶν αὐτῶν καὶ ἀλλήλων» ἐπενεργοῦμε ἐν ὀνόματι Αὐτοῦ.
Ποιμένες καὶ ποιμενόμενοι ἂς διαλαλήσωμεν «ἔργῳ καὶ λόγῳ» πανταχοῦ τῆς γῆς τὸ θεσπέσιο καὶ λυτρωτικὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Ὡς οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἂς λάβωμεν πεῖραν τῆς Ἀναστάσεως διά τῆς μετανοίας μας καὶ ἂς ἐξαπολύσωμε τὰ πνευματικά μας δίκτυα ἐν μέσῳ τῆς σκολιᾶς κοινωνίας νὰ συναγάγωμε εἰς Χριστὸν ὅλους τούς «πεπλανημένους» καὶ τοὺς «μακράν». Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἶναι ἱκανὴ νὰ μεταμορφώσῃ ὅλον τὸν κόσμον σὲ βασίλειον τοῦ Θεοῦ, ἐφ᾿ ὅσον ἐμεῖς «ἐν καινότητι ζωῆς περιπατοῦντες» προσφέρομεθα ὁλόψυχα στὴν ἐξυπηρέτησι τοῦ σωτηριώδους σκοποῦ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
«Ἀνάστασιν» λοιπόν «Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Ἅγιον Κύριον Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον». Αὐτοῦ τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ ἡ Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον ἔλεος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν, ἀδελφοί μου καί τέκνα μου ἀγαπητά.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ὁ Κορίνθου, Σικυῶνος, Ζεμενοῦ, Ταρσοῦ καί Πολυφέγγους
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ